Wstęp do jeziorka oczywiscie płatny.. Obok parking z autokarami. Nagle, po kilku dniach spedzonych w cichych i uroczych gorganskich ostępach lądujemy w innym swiecie.. Woskowane auta, bramy, szlabany...przechadzaja się rozne indywidua majace wypisane na twarzy „jestem snobem”, rozwrzeszczane tłumy wysypujace się ze wszystkich stron.. Ot chyba takie ukrainskie Morskie Oko.. Wszedzie wokół stoja tabliczki o koniecznosci ochrony przyrody. Mijamy tez jakiś oboz naukowy, okolo 30 mlodych ludzi z opiekunami. Kazdy z nich niesie naręcza wyrwanych z korzeniami roslin, z rozmow wynika, ze chyba do zielnika. A w tle kolejna tabliczka o najcenniejszym w kraju rezerwacie... Nad jeziorkiem szeregi straganow z koralikami, fajkami, ciupagami, dlugopisami- jak w tysiacach tego typu miejsc na calym swiecie. Tylko tu pisze na toporku „Synewir”- zamiast „Zakopane”, „Jałta”, „Siekierezada” czy „Drakula”. Wszyscy się gapia na nas jakbysmy mieli czułki, ogony dinozaura albo przynajmniej po 3 głowy. Próbuje się choc troche wczuc w lokalna atmosfere i robie sobie fotke z niedzwiedziem ;)
Samo jeziorko nawet calkiem fajne... gdyby nagle moglo zniknac to wszystko wokol ;)
Nad samym jeziorem hotel- chyba jedno z sympatyczniejszych miejsc w rejonie, przypomina troche stare, sudeckie schroniska. Zjadamy tam obiad obserwujac jak nowi ruscy demoluja lodowke oraz mały chlopczyk drze się ze chce wszystkie napoje z lodowki naraz i natychmiast! Podobna atmosfera ciągnie się wzdluz calej szosy do Synewirskiej Polany. Obserwujemy scenke gdy zatrzymuje się przez knajpa wypasiona terenowka, wysiadaja nowi ruscy i zaczynaja się domagac pieczonego dzika. Wlasciciel knajpy tlumaczy, ze dzika nie ma i probuje zaproponowac cos innego z dlugiego menu. Tamci zaczynaja krzyczec, ze oni jada tu z innego kraju, ze płacą i wymagają- i dzik ma być zaraz!! Ostatecznie udaje się rozwiazac sprawe bez rekoczynow, rodzinka klnąc i złorzecząc odjezdza.. Wrzaski milkną, kurz na drodze opada, ale smuga smrodu jeszcze dlugo unosi się w powietrzu... Przy szosie co krok pole biwakowe- z cennikiem- ile za korzystanie z wiaty, za namiot, za ognisko.. Niby nie tak drogo, ale raczej z zasady omijamy takie miejsca.. Poza tym komu placic? Skąd wiedziec , ze jak w nocy przyjedzie poborca haraczu – to jest ten wlasciwy? ze potem za godzine nie przyjedzie jeszcze raz jego kumpel? No i chyba idealne miejsce, zeby znudzeni miejscowi przyjechali skubnąc kasiastych turystow... Po drodze spotykamy dwie krowki.. i pastereczke... chyba najmniejszą jaką dotychczas widzialam.
Synewirska Polana robi wrazenie jakby było tu jakieś swieto albo festyn. Wszedzie pelno ludzi. Chlopaki jezdza w kolko na motorach, nastolatki się lansuja w wyzywajacych kreacjach. W sklepie grupka Litwinow robi zakupy za prawie tysiac hrywien, wrzeszcza, szpanuja wypchanymi portfelami, komentuja glosno zachowanie czy ubrania miejscowych. Obok stoi grupka malych,miejscowych chlopaczkow, patrzac na przybyszów z nienawiscia i sprytem kieszonkowca... Rozbijamy się w bocznej dolinie..
Miejsce niby wyznakowane z racji parku narodowego, ale już bez oplat. Pytamy w chałupie nieopodal czy tu mozna- „Jasne, ze można. Tylko nie spalcie mi płotu w ognisku!”. Faktycznie plotek wyglada na calkiem nowy w odroznieniu od stolika ;) Wokół krążą krowy z dzwoneczkami a miejscowe chlopaki myją w potoku niwe.
Reszta ekipy dociera dość pozno. Trafili na wycinki, wiatrołomy, błotniste drogi zrywkowe... Coś jest w tej opowieści miejscowych, że lokalni drwale najchetniej wycinaja te drzewa z oznaczeniami szlaku ;) [url=http://www.fotosik.pl]
[/url] W nocy burza, od rana ciągle polewa. Dziś koniec pierwszego tygodnia więc i wspolnej wedrowki- chlopaki muszą wracac do domu. My z toperzem decydujemy się z racji na pogode nie wyruszac dziś dalej.
Ide polazic po wsi w poszukiwaniu mleka i jaj. W większosci gospodarstw mleka nie ma- będzie wieczorem, bo teraz krowy na pastwisku. W koncu dostaje butelke mleka od babki, która sama krow nie ma, ale rano mama przyniosła jej skopek. Sąsiadka zauwaza tą sytuacje przez płot i chyba robi się jej głupio , ze ona nie dała nic turystom- i zaraz przynosi nam 11 jajek. Jedno jajko jest jakieś dziwne, może kacze albo gęsie? Rozni się kolorem skorupki, a i w srodku jest jakieś nietypowe..
Wogole już cala wies wie , ze turysty obozuja na gorce za wsia. Parę osob mnie pyta czemu się boimy miejscowych i jak ktos nas zagada to uciekamy? Od razu jakos przychodzi mi na myśl Piotrek i Krzysiek , którzy rano z obłędem w oczach popędzili przez wies , zeby zdążyć na autobus do Miżhirii ;) Dalsza nasza droga wiedzie przez polożony wysoko przysiólek Pereniz. Nie ma do niego praktycznie drogi dojazdowej. Spotkana babuszka mowi, ze do sklepu chodzą tylko po sól, papierosy i zapałki, sami pieką chleb, a dzieci zimą nie chodzą do szkoły. W przysiółku prawie wszystkie budynki są kryte gontem.
Kawałek dalej spotykamy stado krów i dwoch małych pastuszków, w gumiaczkach, z bacikiem w jednej ręce , a w drugiej komorka z duzym kolorowym wyswietlaczem, grającą jakąs skoczna melodie.. Była kiedys taka lektura w szkole- „Wesele w Atomicach”.. Nie wiem czemu teraz mi się przypomniala ;) Na zejsciu w doline Ozerjanki zaczynaja się wyłaniac widoki na masyw Piszkoni i Negrowca. I cudne ukwiecone łąki. Pełne mojej ukochanej macierzanki, której zbieram troche na wieczorna herbate.
Są tez cale łany poziomek, ale nie mozemy się najesc do woli bo zaczyna się zblizac burza. Za schronienie słuzy nam opuszczone gospodarstwo ze stodoła pełna pachnacego sianka. Nawet rozważamy czy nie zostac tu wogóle na nocleg ale jest dopiero 13, więc lepiej chyba pojsc dalej.
Schodzimy w doline Ozerjanki, która niestety jest dosyć zakrzaczona a nie tak widokowa jak to wygladalo z mapy. Stawiamy namiocik kolo budynku muzeum „lasu i spławu”. Nikogo dziś nie było chetnego do zwiedzania więc stróż pojechal do domu. A szkoda, bo kolo muzeum jest zamkniety szalasik-koliba, a stróż pewnie ma do niego klucze...
Nieopodal na wzgórzu stoi domek i mieszkajaca tam babka sprzedaje nam mleko, ser i smietane. Ide z nia do domu. W domku jedna izba, a tam ona, corka z męzem, dwoje dzieci i dwa koszyki kaczych piskląt. Nie wiem czy mlode osobniki ucza się mowy od siebie, ale mam wrazenie , ze dzieciaczki troche popiskują jak kaczęta ;) Na piecu stoja całe garnki i słoje świeżego mleka, a babka zbiera mi z nich smietane. Dostaje butelke jeszcze cieplego mleka- prosto z obórki. Syn babki pyta mnie czy dlatego chodzimy po gorach bo zbieramy punkty na order, który można otrzymac w Kijowie. Niezmiernie dziwi się gdy zaprzeczamy. Gospodyni nie chce zdjecia ze mna na pamiatke- twierdzi, ze dala się sfotografowac raz w zyciu, do dowodu. I na tym koniec. Następne zdjecie to chyba na nagrobek.
Zjadamy menazke sera ze smietana, wypijamy prawie cała butelke mleka, a jako ze wczesniej zjedlismy menazke makaronu i popilismy winem – to chyba będziemy mieć w nocy sraczke jak bum bum ;) Kolejnego dnia ogladamy bunkry linii Arpada (Linia Arpada (węg. Árpád-vonal) – linia obronna mająca chronić Węgry przed atakiem armii radzieckiej, zbudowana w latach 1943-44 na zboczach Karpat Wschodnich. No MRU to nie jest, ale w lasach można znalezc troche niewielkich betonowych schronow.
Docieramy nad Ozerce- małe, śródlesne jeziorko, czesciowo zarosłe sitowiem czy mchem. Na srodku grząska wysepka a na niej kilka malych drzewek. Na brzegu wiata, pomost i chatka. Chatynka fajna , ale troche zdemolowana- nie ma pieca, większości okiennic. W jednym pomieszczeniu widac ktos palil ognisko na podlodze. Nie ma jednej sciany wewnetrznej między izbami. Mam podejrzenia , ze może to mieć cos wspolnego z drewniana „tratwa” , która leży na brzegu jeziora ;) Obok wystrugane wiosło... fajnie by popływac nią po jeziorze, tylko ze może to się łączyc w kazdej chwili z nieoczekiwana kąpielą, a dzien dosyć chlodny..
Miejsce niezmiernie przypomina mi lesne jeziorko sprzed roku nad Białym Czeremoszem.. Jak zywe staje przed oczami: pływanie łódka, impreza z drwalami, w koncu nocleg w ich baraku.. Ale tu tylko szumią drzewa i czasem pluśnie jakas ryba w stawie.. może dlatego, ze dziś niedziela? Wczoraj chyba musialy tu być jakieś biwaki- swiadczy o tym rzucona folia, jakby po pieczonym kurczaku, obłuskane skorupki jaj. W trawie leża tez porzucone , pokrojone ogorki i pomidory. Nawet przechodzi mi przez mysl, aby się z nimi zaprzyjaźnic, ale niestety wczesniej zrobily to już mrówki. W chatce do worka zjedzeniem już dobraly się myszy- jedzenie wieszamy na oknie. Gdy układamy się spać topeerz twierdzi, ze słyszy jakiś silnik z oddali, jakby pracowal ciezki motor, ze nawet nie tyle słychac co czuć wibracje, prawie na granicy słyszalnosci. Ponoc się przybliża. Ja poczatkowo nic nie slysze, ale tez zaczynam się wsłuchiwac w ogluszajaca cisze, przerywana podmuchami wiatru, pluskaniem jeziora czy pohukiwaniem nocnych ptaków. Może i faktycznie? Pojawia się jakby odległy dźwięk.. Może jakiś gruzawik tu jedzie? Ale po co? Tak w srodku nocy? Nasłuchuje.. i rzeczywiscie, dźwięk staje się coraz bardziej wyrazny, slychac go coraz lepiej, jakby brzęczenie, jest już niedaleko, jakby tuz tuż.. Na tym etapie orientuje się, ze to mi burczy w brzuchu ;) Ech... Teraz to już chyba tylko stopery w uszy i spac ;) Konczy się nam sraj tasma... Na szczescie okolica obfituje w rosliny o duzych , mięsistych lisciach. Ale co będzie na poloninie?? Zostanie chyba tylko toperzowa ksiazeczka ;) Poranek nastaje chłodny ale nareszcie słoneczny. Droga w gore nudna, pnie się serpentynami bez konca... Na Piszkoni spotykamy pasterza z owieczkami.
Widocznosc jest niesamowicie dobra... Az za dobra.. Widac kilkanascie pasm jedno za drugim, na gorganach można wręcz policzyc kamienie, przyjrzec się porostom czy kosowce.. Wszystko jak narysowane.. Widac od Bieszczadow po rumunskie pasma.. I to mieszane uczucie, które zawsze dopada w takich momentach.. Radosc , ze mam mozliwosc to widziec... i smutek , co będzie jutro.. Zwykle w takich momentach nie udaje się zejsc sucha stopą w doliny... Idziemy sobie polonina „pożerajac” widoki. Wieje lodowaty wiatr , który raz mnie przewraca w borówki.
Namiot stawiamy na przełeczy- tu jakos mniej wieje, wydaje się być osłoniete, a widok 360 stopni. Robie kilka fotek namiotu- jutro może być za pozno...
Już wieczorem pogoda się psuje, chmura zabiera widok na Gorgany. Popaduje. Zrywa się i tu strasznie silny wiatr, który huczy w płachtach namiotu. Ubieramy na siebie wszystkie cieple rzeczy jakie mamy, ale niewiele pomaga..Sytuacje troche ratuje duza ilosc herbaty- i mala butelczyna żołądkowej gorzkiej :) W nocy jest tylko gorzej... Zrywa się potworny wiatr.. I potoki deszczu.. Duje tak , ze zaczyna kłaść namiot, składac pałąki, momentami dociska sciany i sufit do podłogi.. Zrywa odciagi i przedsionek.. Jak się pozniej okazuje troche połamało jeden pałąk( ale i tak jestem w szoku, ze reszta namiotu jest nadal w calosci.) Brak odciagów w połaczeniu z deszczem i zacinaniem huraganowego wiatru powoduje, ze do namiotu zaczyna się wlewac woda. Pod karimatami mamy już niezle jezioro... Koło 5 postanawiamy, ze nie ma już co dłuzej czekac- trzeba się zbierac. Jeszcze chwile tu posiedzimy to będziemy mieć wszystko mokre, łącznie z ciuchami na zmiane w plecakach. Acz powiedziec dużo prosciej niż zrobic.. Pakowanie się ,gdy co chwile wiatr dociska cie do przeciwleglej, ociekajacej woda sciany namiotu, nie jest takie proste.. Wokół mgla jak mleko... Wczorajsze widoki pozostaly tylko wspomnieniem. Składamy płynacy namiot (z którego slyszymy już radosne popiskiwania grzybkow) i ruszamy w dół, w strone Kołoczawy. Poczatkowo prowadzi dość wyraźna sciezka wsrod borowek, skąpanych w deszczu swierkow i uginajacych się od wody traw. Potem jakos sciezka zaczyna przypominać koński trakt, błotnisty, rozdeptany kopytami i gesto znaczony dorodnymi, końskimi kupami. Ale jako ze w tym paśmie spotkalismy kilkanascie koni a turystow żadnych wydaje się to normalne.. Tylko, ze nagle ściezka się konczy... Widac stado koni się zdematerializowało, uleciało w inne wymiary albo rozpłyneło w powietrzu.. Poczatkowo kluczymy lasem poszukujac kolejnych sciezek. Znajdujemy tez ognisko z wypalonymi puszkami- tego nie mogly (chyba ;) ) dokonac konie.. więc ktos tu byl- i to calkiem niedawno, jeszcze widac wygnieciona trawe.. Ale dokąd poszedł? Na tym etapie wahamy się dokąd isc- czy ruszac w dól na przełaj czy wracac na połonine szukac zagubionej sciezki? Na górze chmura, ulewny deszcz i lodowaty wiatr.. Decydujemy się schodzil w dół lasem , nie może być daleko- nawet widac stad w dole zabudowania przysiółkow Kołoczawy. Ale napotkany las nie przypomina chaszcza znanego z Bieszczad , Świdowca czy zboczy zakarpackich połonin.. Początkowo wpadamy we wiatrołom.. Ogromne poprzewracane drzewa jedno za drugim tworza jakby kilka kregów i zasieków. Ani przejść nad nimi bo za wysoko, ani się przeczołgac pod, bo gałęzie powbijane az w błotniste poszycie.. Do tego wszystko sliskie od ciagle padajacego deszczu.. Część z nich omijamy, nadkładajac drogi w zupełnie przeciwnym kierunku, przez część udaje się jakos przeleźć.. Przysłowie : „Im dalej w las , tym więcej drzew” nabiera nowego wymiaru... Na usta cisną się wszystkie przekleństwa jakich w ciagu całego życia zdołalam się nauczyc.. Gdy wiatrołom w końcu się się przerzedza odsłania się zejscie w doł. Jest to porosłe lasem zbocze, żeby nie powiedziec urwisko.. Kąt nachylenia chyba kolo 60 stopni.. Teraz w koncu wiemy czemu pozornie połoninny Negrowiec ktoś zaliczył do Gorganów.. Całe zbocze to osypujacy się gorgan, luźne, uciekające spod nóg kamienie. Całe zejscie ta pionową skarpą to zjezdzanie, na butach lub tyłku wraz z osypujacymi się kamulcami, śliskimi patykami i rozmiękła ziemią. Co chwile grunt ucieka spod nóg i lece w dól przygniatana plecakiem ciorając pyskiem po gorganie.. Gorsze od samego zejscia i ukształtowania terenu są nachodzace nas czarne myśli: jestesmy tylko we dwoje, co będzie jak ktoś pojedzie mniej szczesliwie i skręci albo złamie noge? Zostawic poszkodowanego i iść dalej w dół po pomoc? Jest duza szansa, ze nie odnajdziemy tego miejsca.. Zadzwonic po pomoc? Gdzie? Nawet nie wiemy czy jest zasieg.. I co powiedziec? Nawet dokładnie nie wiemy gdzie jesteśmy.. Nieść poszkodowanego na plecach razem z dwoma plecakami? Siąść i buczeć? Zatem związujemy najmocniej jak umiemy buty i schodzimy najwolniej i najostrozniej jak się da.. Jak długo schodzimy? Nie wiem.. Czas odmierza tylko łomotanie serca, trzask łamanych gałezi i łoskot osuwających sie kamieni.. W koncu dochodzimy do potoku..Widac dokladnie przeciwlegle , rownie strome zbocze jak i wode radosnie szemrzaca po kamyczkach.. Humory się poprawiaja :) Siadamy na chwile by odpocząc i wpatrujemy się pluszczacy strumyk.. Zbocza są strome, ale potok nie niesie zbyt wiele wody, chyba zleziemy do jego koryta i pójdziemy dalej w dół.. Tak na pewno w koncu trafimy do wsi. Nagle rzuca się nam w oczy pień ścietego drzewa... i drugi.. Calkiem świeżo.. Musi tu być jakas droga zrywkowa!! Faktycznie- zaraz pojawia się i drwal, i gruzawik, i polana wyrębu.. Drogi nadal nie ma, gruzawik przyjechał korytem potoku- ale wiemy już, ze jestesmy na dobrej drodze :)
Ogolnie patrząc na mape to wyszlismy zupelnie w innym miejscu niż się nam wydawalo, ze powinnismy wyjść.. Chyba nas uniosły jakieś „siły nieczyste” albo „wodzi”nie tylko na bagnach ;) Do Kołoczawy zmierzamy dolina potoku Hersowec, gdzie chyba mieli niedawno powodz, bo cześć wsi jest odcieta od swiata przez zerwana drogę (nawet zesmy się dziwili, ze nas żadne auto nie mineło )
Na nocleg zatrzymujemy się w „czeskim schronisku”. Obiekt troche przypominający polskie schroniska PTTK.
Dostajemy malutki pokoik z oknem wychodzacym na... korytarz.. Nie wiem czy to mialo jakiś ukryty cel czy podczas budowy ktos się naćpał ale efekt ciekawy ;) Cały pokoik obwieszamy ciuchami, które zdążyly już porzadnie zatęchnąć i calośc wypełnia zapach starej, zagrzybiałej piwnicy ;) Prosimy tez bardzo miłą obsluge schroniska aby nam znalezli jakieś miejsce na wysuszenie namiotu. Bardzo się angażuja w ta akcje- rozwazajac kotłownie czy nawet piec w kuchni. Ostatecznie namiot ląduje na przestronnym i przewiewnym balkoniku- gdzie można go po prostu rozbić.
Wieczorem robimy sobie rajd po kołoczawskich knajpach- przypada nam do gustu kafe „Zustricz”, w dawnych klimatach i mają tam kibelek z miękkim siedzeniem ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz