bubabar

poniedziałek, 28 sierpnia 2017

Mgliste pagóry czyli kolejna odsłona wycieczki w rejon Góry św. Anny

W okolice Góry św. Anny ruszamy juz chyba 6 raz. Tu krotkie przypomnienie naszych poprzednich wycieczek:

2008

2009

2010

2011

2012


Tegoroczną wyprawe zaczynamy od Zdzieszowic i wizyty na terenie dawnego kempingowego osrodka wczasowego. Drewniane domki zostaly w wiekszosci wykupione na prywatne dacze lub sie rozpadły. Cały teren zapodaje jeszcze jednak mocno melodią przeszlosci i roznymi klimatami milymi dla oka. Jest cos dla milosnikow dywanow:


Najlepszy jest drewniany piwny grzybek. Teraz pozamykany ale niegdys byly w nim okienka do wydawania zlocistego napoju, ktory spozywalo sie na stojaco.


Caly budyneczek zdobią tematyczne malowidła. Fajne to bylo kiedys, ze ludziom sie chcialo samodzielnie cos przyozdobic, cos dac od siebie, puscic wodze fantazji i swoim mniej lub bardziej artystycznych zapędom. Mam wrazenie, ze jest to cos co zdechło obecnie w narodzie a przynajmniej zeszło gdzies mocno do podziemia. Ludzie jakby zatracili umiejetnosci aby zrobic cos z niczego. Ograniczaja sie jedynie do kupowania tego co modne w tym sezonie i uznane za “eleganckie”, czy ostatecznie złozenia wedlug instrukcji gotowych elementow o scislym i konretnie dedykowanym przeznaczeniu. Komu by sie chcialo teraz malowac grajace na harmoszce podgrzybki o czerwonych pijackich noskach??


Oprocz miejsca zabaw dla doroslych zostal tu rowniez plac zabaw dla dzieci. Acz i dla takich bardzo duzych tez sie nada ze wzgledu na swoja solidnosc. Ciężka, żelazna karuzela jest jednoczesnie siłownią dla kręcącego.


Nie jest wprawdzie az tak masywna jak slawna karuzela z rynku w ukrainskim Chyrowie (tam musialy ją rozkrecac trzy silne chłopy a potem trzeba bylo czekac az sie sama zatrzyma, bo innej opcji nie bylo, bez obawy o zycie ;)) Ta zdzieszowicka jest delikatniejszej budowy ale i tak wpada na zaszczytne drugie miejsce w mojej klasyfikacji najlepszych karuzel! :D

Jest tez dosc nietypowa hustawka stojaca. Chyba zostaly tu wprowadzone jakies spore modyfikacje w stosunku do stanu poczatkowego.


Wieczor spedzamy włóczac sie po lokalnych knajpach, ze szczegolnym uwzglednieniem co ciekawszych spelun.


Tylko “Baśki” brak.. Uroczej knajpy z widokiem na dymiace kominy koksowni, zwanej przez niektorych “mordownią”. Zrobili teraz z niej pizzerie :(

Noc jest niesamowicie ciepla. Wrecz upalna. Ostatni raz kojarze taka noc chyba na Krymie. Tylko cykad brakuje!


Znak dwa w jednym :P


Mete noclegową mamy najlepsza w miescie! A moze i w wojewodztwie? Z wyjątkowo sympatycznym gospodarzem i piwniczką wypelnioną dziesiatkami wszelakich darow ziemi zapeklowanych i zamarynowanych w apetyczne sloiczki, butelki i gąsiory, o konsystencjach stalych, plynnych i mieszanych.

Rano przemykamy przez miasto a w oczy rzuca sie ciekawy kosciol o dosyc nietypowej bryle. Wyglada na bardzo stary a nie ma jeszcze nawet 100 lat!


Na jednym z domostw wiszą pokryte patyną tabliczki.


Jako ze do pociagu mamy jeszcze troche czasu odwiedzamy kolejna do kolekcji knajpe.


PKP dzis tez stanelo na wysokosci zadania i podjechal miły sklad.


Nie jedziemy daleko, bo tylko do Jasionej. Na tyle blisko, ze nawet zadnej flaszki nie zdazylismy otworzyc! ;) Jak nie my ;)

Niestety pogoda nie dopisuje. Slonce swiecilo i zar sie lał z nieba w tygodniu, gdy trzeba bylo siedziec w domu czy pracy i czlowieka skrecalo ze zlosci i z tesknoty za szerokim swiatem, przyroda i biwakami. Tylko przyszla sobota i szaro, mokro i wieje chłodem. Parszywe licho!

Z Jasionej podążamy w strone Zakrzowa. Po drodze rozne popasy, popoje i przeczekiwanie mocniejszych opadow. Pod drzewami obroslymi bluszczem, nad jeziorkami ukrytymi w zaroslach albo pod wiaduktami autostrady. Wszedzie milo, jako ze klimat tworza glownie ludzie :) Mamy na dzis tez powazną misje degustacji produktow regionalnych- jest malinówka, jest wieloowocowe wino dopiero co sciągniete z gąsiora ukrytego w czelusciach zdzieszowickich piwnic!


W Zakrzowie dreptamy sobie nad stawkiem, niepokojąc nieco kaczą rodzinke.


Zagladamy w niektore podworka, zwlaszcza takie gdzie kreci sie jakies ptactwo.


Na obrzezach wsi stoi sobie odremontowany pałac gdzie chyba wlasnie ma sie odbywac jakies wesele.


Kręcą sie wyfiokowani ludzie o czystych butach i gębach kapiących od makijazu. Na grupke postaci z wielkimi plecakami patrza troche jak na ufo, ktore wyladowalo tu bez uprzedniego zawiadomienia.

Po drugiej stronie drogi, naprzeciw pałacu, jest inny swiat. Nasz swiat. Stoją tu ruiny zamku, do ktorych przytyka jakis dawny zakład przemyslowy, rowniez mocno juz nadgryziony zębem czasu. Wszystko porasta bluszcz.


Kawałek za zamkiem mozna natrafic na pozostalosci chyba jakiegos PGRu, chyba czesciowo uzytkowane bo napotykamy tam sympatycznego żuka wygladajacego, ze jest na chodzie. Jest tez skladzik minizłomu.


Drogami o roznej nawierzchni, przewaznie w mniej lub bardziej siąpiącym deszczu, suniemy w strone Góry św. Anny.


Biała tabliczka do kolekcji!


I juz wiadomo skad biorą sie chmury! Produkują je w fabryce! :D


A tu wspomniane wczesniej wzgorze.


Nocleg zapodajemy na znanym i lubianym opuszczonych folwarku, ktory tego roku zarósł wyjatkowo dorodnym chaszczem i nieprosto jest znalezc miejsce na namioty.


Widac, ze to wszystko namioty ludzi, ktorzy sypiają po krzakach!


Chris- łowca mirabelek! :)

O dziwo, mimo wszechogarniajacej wilgoci, nie ma problemu z rozpaleniem ogniska.

Pogoda tez okazuje sie dosc łaskawa- gdy przyłazimy do ruin deszcz zanika. Caly wieczor jest bez opadow. Dopiero w nocy, gdy juz spimy, zaczyna sie kolejna zlewa.

Rano znow wpełzamy na gore. Mijamy zniewoloną ulice Wolności ;)


Przemykamy przez amfiteatr.


Po drodze zawijamy tez pod kapliczke, ufundowaną przez ojca i jego dwoch synow w podziece za szczesliwy powrot z wojny.

Miejsce chyba stalo sie celem jakis grabieży- bo powieszono kartke. Co mozna ukrasc z kapliczki? Obrazek? Kwiatek? Świeczke?


Ze Zdzieszowic nasza trasa prowadzi za Odre. A tam przerwa w kursowaniu promu prawie na poltorej godziny... Moze kapitan pływadła do kosciola idzie? Albo na obiad? Wiec i my ruszamy cos zjesc- na pizze pod koksownie. I dopada nas tam klimat rodem z dawnych lat. Duch mordowni “Baśki” unosi sie w powietrzu ;) Przychodzi halasliwa ekipa dwoch kobiet w wieku nieokreslonym i tak zaszpachlowanych pyskach kosmetykami, ze strach obok tupnąć. Do tego jest dwoch gosci o twarzach mowiacych, ze nie przepadaja za rozwiazywaniem problemow i zatargow w dyplomatyczny sposob. Juz chyba cos tu zmalowali bo obsługa ich wyprasza- nie beda obsłuzeni. Na tym etapie zaczyna sie rzucanie kartami, krzesłami, telefony na policje i tego typu radosne zabawy w sielskie, niedzielne popoludnie. Pizza na ostro na cienkim ciescie smakuje calkiem niezle ze wzrokiem wbitym w smugi dymów nad koksownia i czasem z przelatującym lotem ślizgowym “menu” na pierwszym planie. Łatwo zamalowac sciany i powstawiac nowe sterylne meble. Atmosfera miejsca jednak wgryza sie gdzies głębiej i jej zabicie jest znacznie trudniejsze. Troche dawnej “Baśki” mozna jednak w Zdzieszowicach wciąż odnalezc :D

Potem prom. Juz czynny. Moj ulubiony bo samoobslugowy- bezsilnikowy, przeciaga sie go recznie po linie kijankami! Przy brzegu zacumowana jakas niewielka łajba..


Na koniec wpadamy jeszcze pod Twardawe. Chris udowadnia, ze do jazdy osobowym autem nie tyle, ze nie potrzebny jest asfalt! Nie trzeba nawet drogi!


A my zmierzamy do opuszczonego folwarku ocenic jego walory noclegowo- imprezowe. Ocena wypada dosc słabo. Budynki to juz rozpierduszka totalna, o schronieniu w niepogode nie ma co mowic, raczej o spadajacych na łeb cegłach to i owszem.


Dziedziniec został przeznaczony na magazyn siana, wiec ognisko mogloby nie cieszyc sie uznaniem miejscowych. A gdyby sie dobrze zajarało to mysle, ze o uczestnikach imprezy byloby glosno ;) A i straze pozarne z calego powiatu mialyby dogodne okolicznosci aby sie wykazac swym kunsztem. Ogolnie mowiac- siana jest tu sporo ;)


Walące sie stropy i siano jednak nie do konca dyskwalifikuje miejsce biwakowo. Ale gnojówka juz tak. Oprocz siana trzymają tu tez gnojowice, co gorsza taka jakas ulepszoną. Z dodatkiem mączki rybnej czy szlag wie jakiego innego chemicznego syfu. Bo czysta gnojówka pachnie. A to śmierdzi potwornie. Az dusi i powoduje mdłosci. Na nocleg wiec raczej tu nie zawitamy, ale odwiedzic bylo warto bo miejsce ciekawe! Zagubiony folwark wsrod pól...

Chris podrzuca nas do Gogolina, gdzie czekamy na naszego ciapąga. A! I jest z nami kaczuszka, nabyta na Górze św. Anny. Na imie jej Kłapcia. Wbrew pozorom bardzo solidna konstrukcja. Podczas wycieczki jezdzilam nią bo kostce brukowej, bo blocie i trawie. Kilka dni pozniej przezyła rowniez upadek z balkonu. Dzielna Kłapcia! :)

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz