Zajeżdżamy pod sklepik po chleb i piwo. Nie spożywamy jednak tego na miejscu - chleb będzie na jutrzejsze śniadanie, a piwo zamierzamy otworzyć jak wypleziemy się na jakąś górkę. No jedynie kabak zjada loda pod sklepem, no bo jego nie możemy zabrać na wycieczkę w bardziej widokowe miejsce ;)
Niedaleko miejscowości Svor zatrzymujemy się przy takiej oto wiatuni. Fajna taka, z drewnianą podłogą. Kabak początkowo jest trochę nieufny, bo z właśnie identycznej (podczas zeszłorocznego pobytu bardzo niedaleko stąd) wyleciał rój os. Tu jednak mieszkaja tylko poczciwe mrówki.
I ruszamy w stronę Kliča. Ech... ile razy żeśmy obserwowali z daleka tą górę, zachwycali się jej pięknie stożkowatą sylwetką, powtarzając: "ho ho, trzeba by tam się wybrać". Już prawie 3 lata (bo od pierwszego naszego wyjazdu w te rejony we wrześniu 2022) zawsze ten Klič migał nam za busiowym oknem, przypominając o swoim istnieniu, a my ciągle i ciągle odkładalismy bliższe spotkanie na później. No i w końcu nadszedł jego dzień!
Kiedyś dawno temu tu na szczycie była fajna chatka! Ciekawe gdzie dokładnie stała, bo idąc na górę nie wpadły nigdzie w oczy ruiny czy choćby zarys fundamentów.
Po drodze mijamy konstrukcje z kamieni, które u nas niektórych strasznie oburzają.
Pełzniemy w górę przez gołoborza.
Widoczki po drodze mamy całkiem przyjemne.
Na szczycie jest skałka tzn. cały dość rozległy skalisty placyk. Jest tam też dużo innych rzeczy: krzyż, tabliczka, skrzynka z wpisownikiem, ławeczki itp
Chwilę posiedzielim i wracamy na dół. Piwo spod sklepu się zużyło. Trzeba pomaszerować gdzieś dalej, szukać szczęścia i przygód.
Tu dla odmiany porosty na kamieniach są pomarańczowe lub czarne.
Przechodząc koło jeziorka postanawiamy się w nim wykąpać. Mamy 2 maja, więc kąpiel nie trwa długo ;) Woda jest orzeźwiająca i jakaś taka jakby gęsta, jak w kamieniołomach. Idealnie gładka powierzchnia i cudny zapach! Pierwsza przekąpka w tym roku zatem zaliczona! :)
Idziemy jeszcze w stronę Rousinovskiego vrchu, ale zaznaczona na mapie ścieżka okazuje się praktycznie nie istnieć. Po kilku metrach zmienia się w bagno, a jego obchodzenie niewiele pomaga, bo im dalej tym owego bagna więcej. Idziemy więc dalej stokówką, próbując obejsć od innej strony, ale kolejnej ścieżki również nie ma. Tu dla odmiany jest wiatrołom ;)
Na Rousinovski vrch więc tym razem nie docieramy, ale połaziliśmy sobie trochę asfaltem z widokiem na ładną sylwetkę Kliča.
Wracamy nad jeziorko, gdzie robimy ognisko.
W czasie gdy tu siedzimy, w terenie nadjeziornym przewijają się dwie ekipy, których obserwacje skłaniają do pewnym wniosków. Po pierwsze Czesi są jakoś mało wrażliwi na chłodną wodę - pływają dosyć długo jakby im w ogóle nie było zimno! Poza tym bardzo mi się tu podoba jakoś większe społeczne przyzwolenie dla kąpieli na golasa. Jakoś tak bezproblemowo, jakby właśnie taka forma kąpieli była naturalna i właściwa. Przechodziła rodzinka z dwójką dzieci - chlup do wody. Popływali, wytarli się, ubrali, poszli. Przyszło trzech kolesi z plecakami - chlup do wody. Bardzo ubolewam, że tak blisko, a u nas jednak większość ludzi kąpie się w szmatach, nawet w bardziej pustych miejscach, a na golasów patrzy się nieprzychylnym okiem.
Nie siedzimy długo przy ognisku, jako że zaczyna być słychać odgłosy nadchodzącej burzy. Nie mamy stąd daleko do wiaty i busia, ale jednak głupio jakby nam dopuckało na ostatnich metrach.
Wieczór spędzamy przy wiacie. Burza jednak nie przychodzi tak szybko, mruczy ze wszystkich stron, ale nad nami wciąż i wciąż jest pogodnie. Odkrywam, że mamy w busiu całkiem spory zapas świeczek! Musiałam je powsadzać do skrzyni chyba dawno temu - i zapomniałam. Teraz mamy radochę ze znaleziska :) Gotujemy kaszę, niezliczone herbatki i biegamy wokół robiąc zdjęcia przyjemnego blasku naszych ogarków, rozświetlających mrok wieczoru.
Już mamy się układać spać, gdy na parking wjeżdża auto. Już myślimy, że to pewnie jakaś parka na wieczorne bara-bara, bo to taka pora. Ale jednak nie tu, nie tym razem. Z auta wysiada ekipa, zaczyna pakować plecaki, karimaty, śpiwory i ruszają w stronę Kliča. Chwilę później pojawia się drugi samochód, potem trzeci, a ich pasażerowie postępują w sposób analogiczny. Wyraźnie idą na nocleg, acz mamy wrażenie, że namiotów nie zabierają. Myślimy, że jak nic musi tam gdzieś być jakaś chatka czy inna dogodna wiata z pięterkiem. Szkoda, że o niej nie wiemy!
W nocy mamy kilka pobudek. Pierwsza z nich to burza. Jednak przyszła! Grzmi, błyska się, leje - jak to w czasie burz bywa. Klasyka. Tu jednak mamy atrakcje dodatkowe, bo kilkakrotnie mamy wrażenie, że walą się na nas drzewa, bo rozlega się solidne ŁUBUDUBU!! po busiowym dachu. Gałęzie jednak nie spadają urwane, a jedynie tak sprężynują szarpane huraganowym wiatrem. W półśnie co chwilę mam wrażenie, że zaraz któraś z tych gałęzi jednak przebije dach i walnie mnie w nos, dodatkowo zalewając wodospadem ulewy. Dach jednak wytrzymuje. Widać całkiem solidne blachy robili 30 lat temu ;) Drugą pobudkę mamy gdy słyszymy tupoty w wiacie i feeria świateł tańczących latarek zalewa cała okolicę. Wygląda na to, że pierwsza ekipa spłynęła z Kliča. Chyba dosłownie, bo wracają ze śpiworami i karimatami w rękach. Nie próbują rozkładać się na nocleg w wiacie jak początkowo myśleliśmy. Może są zbyt przemoczeni? Pakują się jedynie pośpiesznie, wsiadają do auta i odjeżdżają. Jakieś pół godziny później w wiacie pojawia się kolejna ekipa - ta akurat mniej tupie, ale donośniej powietrze przecinają rozliczne przekleństwa. Niektóre brzmią podobnie do polskich, inne są zupełnie niezrozumiałe, acz można podejrzewać, że one również wyrażają solidne emocje. Oni również pakują się do aut i nikną w ciemnej dali. Trzecia ekipa spływa z kolejną fazą najsilniejszego deszczu. Nie idą do wiaty. Od razu wskakują do auta. Może byśmy ich powrotu w ogóle nie zauwazyli, gdyby nie to że jedna z dziewczyn z dużym impetem wpada na busia (chyba biegła). Łomot jest więc solidny (znów myślałam, ze drzewo na nas spada) i z racji różnic gabarytu (dziewczyna kontra busio) okazuje się, że chyba ona bardziej ucierpiała i lekko kulejącą towarzysze odprowadzają do ich pojazdu. Znika więc przedostatni wehikuł z leśnego parkingu pod Kličem. Ostatni warkot silnika i błysk reflektorów w oddali. Jest 3:30. Do rana nie pojawia się już nikt. Rano zresztą też nie.
Chyba więc nie było tam w górach żadnej solidnej chatki, a lokalne ekipy próbowały spać pod gołym niebem? Może dlatego, że dzisiejsza burza była kompletnie nieprzewidziana w prognozach? Telefony mówiły, że czeka nas ciepła, gwiaździsta noc. A tu taki brzydki dowcip ;)
Kolejny dzień - dzień naszego powrotu, okazuje się chłodny i deszczowy. Po ciepłym i słonecznym kwietniu nadchodzi wściekle zimny i deszczowy maj. Ale tego jeszcze nie wiemy na tym etapie. Wracamy więc sobie radośnie, bo jakoś tak zawsze serce rośnie, gdy spędziło się ponad tydzień w górach przy pieknej pogodzie, a na powrocie ulewy zalewają szyby. Nie jest żal wracać.
KONIEC
