bubabar

sobota, 12 grudnia 2020

Wrześniowa włóczęga cz.13 - Łapalice (2020)

Budowla z Łapalic jest różnie określana. Nazywają ją największą w Polsce samowolą budowlaną lub najmłodszymi ruinami zamku. Na pewno jest to miejsce wyłamujące się z wszelakich schematów i porażające swoja orginalnością. I w pewnym sensie pasujące do mojej kolekcji “nietypowych domów” ;)

Historia zamku w Łapalicach ma swój początek w latach 80-tych. Gdański przedsiębiorca i producent mebli, zajmujący się również rzeźbiarstwem, otrzymuje pozwolenie na budowę domu z przylegająca do niego pracownią. Zbudował więc tak - jak mu zagrało w duszy. Z impetem i solidnym rozmachem. Wnętrza miały być galerią sztuki. Budowy jednak nie udało się ukończyć. Na drodze stanęli urzędnicy ze swoimi zakazami, a potem i problemy finansowe właściciela. Od tego czasu minęły dziesiątki lat, a akta związane z samowolą budowlaną walają się po sądach, są rozpatrywane, odwoływane, a urzędnicy pierdzą w stołki i czują się potrzebni.

Obecnie ponoć są jakieś plany zalegalizowania budowli i jej dokończenia. Jedno jest pewne - niedokończony zamek przerodził się w jedną z większych atrakcji turystycznych regionu i przyciąga duże ilości turystów (i to niekoniecznie wyłącznie tych, którzy interesują się miejscami opuszczonymi i ruinami). Pewnie gdyby nie zamek, to pies z kulawą nogą by się w Łapalicach nie pojawiał. No bo i po co? Nic innego ciekawego tam nie ma. Ale miejscowi czy gmina w dużej części są niezadowoleni z posiadania owej ciekawostki na swoim terenie (mimo że np. ochoczo czeszą kasę na parkingach). “Bo brzydkie”, “bo straszy”, “bo niebezpieczne”, “bo trzeba by coś z tym zrobić a najlepiej rozebrać”. Ludzie są dziwni. W wielu miejscach opowiada się o “promowaniu regionu”, stawaniu na głowie aby zainteresować i przyciągnąć turystów. Tutaj rejon sam się wypromował, turyści walą drzwiami i oknami - i zaś źle…

Włazimy na teren. Jest to chyba drugie (po “okraglakach”) takie miejsce opuszczone, gdzie człowiek czuje się jak na promenadzie w kurorcie. Nie ma atmosfery, która zazwyczaj towarzyszy porzuconym ruinom. Brak tu ciszy, pustki, poczucia osamotnienia i zawieszenia w niebycie. Są motocykliści na swoich ryczących maszynach, próbujacy sobie zrobić selfi stojac na tylnych kołach - tak aby wszystkie baszty zostały ujęte. Rowerzyści skaczą po schodach na swoich dwukółkich rumakach, starsze panie przechadzają się pod rękę, gawędząc o sanatoryjnych turnusach. Jest sesja ślubna, gdzie panna młoda ma suknię bufiastą i intensywnie różową. “Ta pani wygląda jak flaming!” - zauważa kabak. Fotograf prawie że przewraca statyw z gigantycznym aparatem - taki go łapie atak śmiechu. Nowożeńcom ów komentarz nie przypadł coś do gustu. Dowiadujemy się, że mamy bezczelne i niewychowane dziecko, a na dodatek narażamy je na niebezpieczeństwo. Stwierdzamy więc, że rzeczywiście czujemy się nieswojo w towarzystwie agresywnych ludzi przebranych za flamingi i czym prędzej się oddalamy odprowadzani wszelakimi bluzgami lub śmiechem (w zależności od posiadanego poczucia humoru). Są oczywiście też zakochane pary na różnych etapach zaawansowania znajomości, jest młodzież w wieku gimnazjalnym rozpalająca minigrila skrętami o charakterystycznie przyjemnym zapachu. Jest też pani, która zgubiła psa i przemierza korytarze poszukując nadaremnie swojego pupila. Echo odbija nawoływania “Tofiiiiik! Tooooficzkuuuuu!”. Brzmi to dosyć upiornie, zwłaszcza, że jednocześnie wyje gdzieś w oddali jakiś wiejski pies.

Ot miejsce bawi, cieszy i służy bardzo szerokiemu spektrum społeczeństwa, niezależnie od wieku, zainteresowań i ulubień - wszystkich nas połączyła dziś ta niecodzienna kupa pustaków! :)

Widok z bramy wejściowej. I teraz dylemat! Od której baszty zacząć zwiedzanie?


Wnętrza wypełniają różne ciekawe graffiti. Tutaj po kręconych schodach pnie się ośmiornica…


Koleś z fajeczką..


Czujemy się obserwowani!



Trzy szczerzuje :P (skądinąd miałam dużą zagwozdkę jak to słowo napisać ;)


A tu cztery!


Marchewkojad.


Inne malunki w klimatach bardziej mrocznych.. Teraz nie robi to wrażenia, ale jakby łazić korytarzami nocą?


A tu się nabrałam! Patrząc kątem oka naprawde myślałam, że jakiś koleś podlewa mur! :D



Tutaj zdążyli już zrobić drewniane sufity.




Akuku!


Akuku nr 2 - bardziej z oddali ;)


Ciekawy ten ozdobnik na dole. Kojarzy mi się z fontanną!


To miała być kaplica. Jak widać nadal niektórym służy w celach rytualnych.


A to chyba basen?



Ślimakami schodów włazimy do baszt...



Widoki z okien na kolejne skrzydła zamku.



Im dłużej tu łazimy - tym bardziej gigantyczne toto się nam wydaje!









Wyżej już się chyba już nie da?


A naszym głównym celem jest znaleźć Buke! Jest to jedno ze ściennych graffiti - widziałam jej zdjęcie w internecie. Było podpisane, że zrobione w zamku w Łapalicach. To zdjęcie...


I jest plan aby sobie zrobić fotkę - Buba, Buka i Kabu :)

I mam wrażenie, że przeczesaliśmy zamek od piwnic po baszty. Chyba dobrych kilka godzin nam to zajęło. W niektórych miejscach byliśmy po kilka razy. Ale któreś jak widać przeoczyliśmy... :( Buki nie ma… Acz w jednym miejscu w piwnicy wyraźnie czuliśmy jej obecność. Wręcz namacalnie ciągnęło chłodem, temperatura spadła o chyba 10 stopni w porównaniu do pozostałego terenu. Było mrocznie i lodowato. Czuliśmy jej oddech na plecach, jakby podążała za nami krok w krok. Ale jej nie zobaczyliśmy. Schowała się skubana…


A nawet w zalany korytarz poszłam jej szukac!


Sporo czasu nam tu zeszło… Słońce się schowało.. Wieczorny sylwetka zamku prezentuje się dużo bardziej tajemniczo niż w słoneczny dzionek!


Marzy mi się tu nocleg - w jakiejś większej ekipie! :)



cdn




2 komentarze:

  1. Słyszałem o tym "zamku" ale nie wiedziałem że takie fajne graffiti tam są. Inna sprawa że widać w tych materiałach,kunszcie budowlanym,stropach naprawdę kawał "pieniądza". ( to musiało kosztować majątek). Inna sprawa że brzydkie to jak galeria katowicka :)
    Czuwaj

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W galerii katowckiej nie ma niestety tylu ladnych graffiti! ;)

      Usuń