Bory Dolnośląskie - piachy, wrzosowiska i leśna plaża o aromacie bunkra (2020)

Dziś obieramy kierunek wrzosowiska! Ruszamy, podobnie jak w maju na pustynię, spod wysypiska śmieci. Dzień jest upalny, słońce przypieka. Wysypisko nieporównywalnie bardziej cuchnie niż wiosną. Pakujemy się szybko, żeby nie powiedzieć wręcz - w panice. Tu się naprawde nie da wytrzymać! Oddalamy się. Z każdym metrem powietrze staje się coraz bardziej nadające do oddychania. Grunt pod nogami, niezależnie czy to piach, trawa, zioła czy igliwie, trzeszczy z suchości. Idziemy przed siebie, a nad nami unosi obłok kurzu, pokrywając piaszczystą powłoką spocone gęby, karki czy łapy. W zębach zaczyna chrzęścić nie mniej niż pod butami. To kabak cieszy się piaskiem, a wraz z nią wędruje zasłona dymna! Już wiem jak się tworzą burze piaskowe ;)

Jakby ktoś nie wiedział - to piach z ust najlepiej wypłukuje się piwem! :P

Wszędzie wokół jest fioletowo! Terminowo wstrzeliliśmy się idealnie!

Piach i wrzosy, wrzosy i więcej piachu!

I szkielety dawnych mieszkańców...

A tu powstaje miód wrzosowy! Chyba kilkanaście pasiek rozkłada tutaj swoje stanowiska. I trudno się dziwić. No bo gdzie jak nie tu?? :)

Oczywiście musi być ostrzeżenie... Bo przecież fakt, że pszczoła żądli to jest dla każdego wielkie zaskoczenie! Ja np. myślałam, że pszczoły to się zbiera do kubeczka jak borówki i potem zjada na surowo.

Ciekawe kiedy będą ostrzegać przed wiewiórkami (bo orzeszek może spaść na głowę) albo gołębiami (tu akurat faktycznie bombardowanie bywa bardzo niebezpieczne!

Acz pewnych tajników pszczelarstwa nigdy nie zrozumiem. Tzn. chodzi mi o strój ;)

Rozważaliśmy czy nie wybrać się tu na rowerach. Rozważając, że wtedy bysmy mogli zrobić dłuższą wycieczkę... ;) O matko! Ale byśmy klęli!!!! Drogi sa szerokie i idąc grzęźnie się po kostki.

Jeśli jakiś rowerzysta lubi wyzwania - to naprawde polecam ten fragment Borów!

Niby śmieci w lesie to nic dobrego.. Niby opona to śmieć… Ale czasem potrafi dać dużo radości!

Kawałek na wschód od pustyni upatrzyłam sobie leśne jeziorko. Ciekawie się ono prezentuje na satelitarnych mapach, takie oczko wodne otoczone wokół sporym wałem piachu.

Acz obecnie jeziorka prawie nie ma... Ale nowa, wypasiona tablica musi być! Każdą możliwość, aby czegoś zabronić trzeba wykorzystać! Naprawdę czasem to nie wiadomo czy śmiać się czy płakać!

Woda (tzn. to co z niej pozostało) ma rażąco zielony kolor. Piasek jest tu jakby bielszy niż na okolicznych pustyniach i wydmach. I jakby ciut drobniejszy. Teren przyjeziorny, taka jakby kotlinka, to jest chyba najbardziej nasłonecznione miejsce w całych Borach! Prażące oddziaływanie promieni czuć tu ze zwielokrotniona siłą! Jak ja uwielbiam takie miejsca! :) Chyba w poprzednim wcieleniu musiałam być jaszczurką! (albo bakterią - taką co to żyją w gorących źródłach albo czynnych wulkanach! ;) )

Specjalnie na tą piaskową okoliczność zabraliśmy plażowe sprzęty!

Nowy szałas Krecika!

Im dłużej tu siedzimy i kopiemy, tym dziwniejszy wydaje mi się ten piasek... Z jednej strony niby jest bardzo suchy, a często jednak jest zwarty, jakby się łupał płatami. Jakby miał w sobie trochę… cementu? I zapach... Zwłaszcza zapach. Gorący, wyprażony słońcem piach, a pachnie bunkrem! Przed oczami stają mi chłodne czeluście korytarzy MRU! Wbijasz łopatę a wokół roznosi się aromat starej, wilgotnej piwnicy - z domieszką świeżej zaprawy na budowie! ;)

Wracając namierzamy jeszcze ziemianki! Jakaś spora grupa musiała sobie tu obozować :)

A na koniec oklekotały nas bociany! Do dziś wydawało mi się, że nie są to ptaki stadne! Ale człowiek uczy się całe życie!