Szkielet budynku porastają gęste pnącza.
A z przeciwległej strony - niespodzianka! Do ruin przykleiła się przybudówka! Tu ktoś chyba mieszka! Ciekawe jakie dźwięki dochodzą nocami zza ściany przytulonej do pustego gmachu?
Ludzie nieraz hodują roślinki w doniczkach stojących na parapetach. Jak widać można i bez doniczki! :D
A tutaj już chyba tylko ramy okienne trzymają ściany w kupie!
W Smogórach szukalismy pałacu, ale nie znaleźliśmy.
W Lubieniu szczęście nam dopisuje. Pałac jest solidny, z wieżyczką, położony na sporym zarośniętym terenie. Jak wszędzie w tym roku - maki oczywiście są!
Pod stopami trylinka, bruk lub malowniczo zarosły, stary asfalt...
Pałac jest opuszczony, ale wygląda, że ktoś całkiem niedawno próbował go remontować np. okna na parterze są wstawione nowe, plastikowe. Drzwi są zamknięte. Oczywiście za klamkę ciągniemy... No trudno...
Już wracamy, mając pewność, że ze zwiedzania wnętrz nici. Fajnie, że chociaż z zewnątrz go obejrzeliśmy. A tu się napatoczył miejscowy koleś. Miła gadka - i propozycja, że nam pokaże pałac w środku. Nam dwa razy powtarzać nie trzeba! Podchodzimy pod okno, przy którym byliśmy 5 minut wcześniej. Okazuje się, że okno nie jest wmurowane i sobie po prostu stoi na parapecie. Można go wystawić i wejść. Często nie znając lokalnych trików człowiek jest poszkodowany i od razu na straconej pozycji!
W środku są super sufity, kominki, schody.
Nasz przewodnik skrupulatnie opowiada o każdym pomieszczeniu, głównie gdzie kto ile wypił albo jakie miejscowe (lub przyjezdne) dziewczęta umilały chłopcom czas.
Ciemne, ścienne malowidło z koniem.
Zwiedzamy tylko parter. Lokalny miłośnik zabytków chce nam też pokazać wyższe piętra, ale na to brakuje już nam odwagi. Stropy zdecydowanie osiadają. W wielu pokojach są podparte belami - jak stemplami w kopalni, a mimo to nabierają niemiłych półkolistych kształtów…
Dopiero w domu, na zdjęciach, wypatrzyłam na tym malunku różne sceny myśliwskie! (na miejscu raczej skupiałam się na tym czy nic nie leci na łeb ;) )
W wiosce Wystok ruiny siedzą w niemożebnym chaszcu. Stwierdzenie, że był po szyje nie jest poetycką przenośnią. Sam budynek jest mało pałacowy. Bardziej przypomina starą szkołę..
Jest też orzęsione bajorko o betonowych brzegach…
I puste stajnie..
W Bielicach pałac jest zamieszkany - i nie on stanowi tu główną atrakcję dnia dzisiejszego..
Siadamy pod sklepem “Małgosia” … i jakoś tam wsiąkamy…
Zatapiamy się w lokalnym niebycie. Jest czasem taki stan półświadomości, gdzie człowiek jakby częściowo usypiał, przestawał ogarniać czas i plany. Tak jakby wszystko nagle zwalniało i robiło się nieco mgliste... Jakiś taki rodzaj odpoczynku, takiego “tu i teraz”. Stan bardzo chyba popularny w czasie podróży pociągiem, gdy człowiek wgapia się tępo w okno i myśli jakby gdzieś odpływały - a jednocześnie obserwowany obraz stawał się bardziej wyrazisty. I właśnie tu tak jest. Siedzimy, a przed naszymi oczami toczy sie zwykłe czerwcowe popołudnie… Żulik bawi się wydrą z kabakiem. W jednej ręce trzyma maskotkę a w drugiej browara. Coś mu się chyba pokiełbasiło, bo w pewnym momencie wsadził ogon wydry do gęby, wykonując klasyczny gest przechylania. Kabak dostał ataku śmiechu. Żulikowi zrobiło się głupio, nawiał za sklep, nawet niedopite piwo zostawił…
Dwóch kolesi stawia nad rzeźbą koło krzyża kratownicę na bluszcz. Przechodząca obok kobieta ich gani: “ To nie za dużo? Krzyż, ławki, rzeźba i jeszcze daszek? Nie nie nie! To będzie człowieka rozpraszać, nie da się tu potem modlić!”. Kolesie odnoszą kratownicę na jedno z podwórek…
Starsza pani jedzie rowerem ze sklepu. Potem krzyczy na jednego z żulików siedzących przy drodze: “Tylko się zaś nie nachlej jak świnia, bo będziesz na dworze spał. A dzisiaj ma być ochłodzenie!”. Sądząc po wieku to chyba jej syn.
Staruszka z laseczką siedzi na przyzbie. Na widok jadącej szosą cysterny zrywa się i biegnie truchcikiem. Bardzo dziarsko biegnie, tylko żwir zgrzyta pod butami i laską. Ma jakąś sprawę do kierowcy, który grzecznie hamuje, zjeżdża na pobocze i podejmuje rozmowę. O czym? Nie słychać... Za daleko..
Poza tym właśnie pod sklep zajechało auto na włoskich blachach. Kłęby dymu z gazowanego (nie wiedzieć czemu) ciągle silnika spowijają całe podsklepie, powodując, że kontury wszystkiego stają się krzywe i rozmyte. Muzyka zdecydowanie rodzima dudni z głośników i wszystko zagłusza. Kabak zaczyna tańczyć! Nam chyba Cyganie to dziecko podrzucili! ;) I ja, i toperz nie lubimy tańczyć! To chyba musi być po prababci!
Z dziwnego letargu wyrywa mnie głos toperza: “Chyba musimy jechać dalej, bo inaczej przyjdzie nam tu nocować”.
Ot… Zwykłe popołudnie i stek pozornie nieciekawych historyjek, którym jakoś od zawsze uwielbiam się przyglądać. Może to ta sama cecha, która ludzi motywuje aby oglądać seriale? Albo inne “reality show”? Widać ja też to lubie, ale wolę takie w 5D ;)
Przy drodze, nieopodal sklepu, stoją takie kamienne tablice. Okolica na każdym kroku przypomina nam w jakiej części kraju jesteśmy!
cdn
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz