Podobną akcję zapodaliśmy już rok temu, acz nie wyszło tak dobrze jak planowaliśmy. Z dyni spadła czapeczka, bok się przepalił, więc wynikiem było leczo z pewną domieszką piachu, co nie wszystkim przypadło do gustu ;) W tym roku postanawiamy (ucząc się na błędach), np. wykonać pokrywkę z ząbkiem.
Ruszamy! Bardzo mnie wkurza, że ostatnimi czasy kompulsywnie zabierają opadłe liście z osiedli - jakby oszaleli. Dziś widać mają wolne, więc możemy do woli poszurać w jesiennym dywanie zaraz pomiędzy blokami! Ale jest miło - jak za dawnych dobrych lat :)
Pogoda jest wymarzona! Kolory też! Niebo jak gdzieś w południowych krainach, iście wiosenna, soczysta zieleń traw i do tego płonące jak ogniem drzewa! Temparatura gdzieś waha się w rejonie 18 stopni, więc jak na listopad można powiedzieć, że jest akceptowalna :)
Zmierzamy w to samo miejsce co rok temu - na ulubioną pryzmę piachu. Ciężko wyprodukować tyle popiołu, aby przykryć całą dynię, a tu dodatkowo możemy nieco oszukać i przysypać ją również gorącym piaskiem.
Nasza pryzma mocno zarasta, a piaskowa polanka kurczy się z każdym rokiem.
Na początek robimy grzanki.
Produkcja żaru ruszyła z kopyta!
W końcu przychodzi czas na rumianą bohaterkę dnia dzisiejszego!
Taki oto robimy z niej garniec (leczo przyjechało w słoiku)
A tu już leczo trafiło do michy.
I teraz najtrudniejsza sprawa - zakopywanie!
Żaru jest jak zwykle za mało...
Może i ciepły ten listopad, ale długości dnia się nie przeskoczy. Wieczór pojawia się zdecydowanie za wcześnie...
Po mniej więcej pół godziny czas na odkopywanie.
Ostatnia chwila na pogrzanie łap.
Wygląda na to, że potrawa przyrządziła się idealnie.
Jedyny problem, że cieżko wyjąć dynię z ogniska, bo jej ścianki mocno się nadwątliły - mogą pęknąć w czasie przenoszenia. Decyzja jest więc taka, że jak nie można wyjąc dyni z ogniska - to trzeba zabrać ognisko od dyni ;) Odgrabiamy więc popiół i jemy tam gdzie dynia leżała!
Napój też dostosowany do okoliczności :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz