Wiosenne Czechy cz.4 (2023) - Provodin, Jestřebí, Špičák

Przejazdem trafiamy do miejscowości Provodin, gdzie namierzamy fajny obiekt, oferujący zarówno noclegi jak i knajpę. Zwą go Drevenka. Klimat miejsca przypomina dawne schroniska PTTK - wystrój, zapach, atmosfera, a przede wszystkim coś nienamacalnego unoszącego się w powietrzu przekonuje nas, aby zostać tu na dłużej. Budynek jest pół murowany, pół drewniany.

Zaraz obok znajduje się konkurencyjna knajpa. Wygląda na całkiem sympatyczną spelunę, ale w kwietniu okazuje się być zamknięta na głucho.

A wracając do Drevenki - tu ogródek piwny też urzeka wystrojem :) Szkoda, że jest tego dnia zbyt zimno, aby tam przesiadywać.

Widać, że gospodarze Drevenki są miłośnikami klimatów motocyklowych i punk-rockowych. Na ścianach wiszą gitary, motory, kapelusze i tysiące innych fajnych rzeczy!

I co bardzo dla nas istotne - nawet trochę mówią po polsku. Gospodarz opowiada, że trochę się poduczył w dawnych czasach, gdy przyjaźnił się z wykonawcami zespołu Dezerter i często spotykali się w Wałbrzychu.

I teraz pytanie - czy to jest Muminek? czy jednak coś innego? ;)


Bo są na stanie też inne odmiany hipopotamów!

Miło chwilę posiedzieć w cieple, gdy nie leje się za kołnierz. Ale zespół niespokojnych nóg wzywa - trzeba gdzieś podreptać. Pada na sąsiednią miejscowość Jestřebí. Mają tam ponoć ruiny zamku. Na skale, a jakże!

Gdzieś po drodze.

Właściwe osoby na właściwym miejscu :P Chociaż myślę, ze do poprawki, bo nie ma kokardki!

Widok z oddali na Provodin. Chyba gdzieś po prawej widać dach Drevenki. Nad miejscowością góruje ogromny gmach. Poszliśmy sprawdzić czy aby nie opuszczony ;) Budynek na oko wyglądał na silos, ale zajmują się tu raczej przeróbką drewna niż ziarnem.

Wspomniane wcześniej ruiny zamku różnią się od poprzednich obecnością poręczy, schodów i barierek, więc nie jest już tutaj aż tak miło. Co jednak cieszy - że brama z kratownicy jest otwarta a wokół żywej duszy. Widoki też nawet całkiem ładne, mimo że pagórek nie jest wysoki.

W sumie najciekawsza jest ta baszta w czapce. Albo jakby ją coś obrosło? Albo chciało zjeść? Różne mamy teorie ;)

W kolejny dzień, również dosyć deszczowy, postanawiamy się wspiąć na niewielką, olesioną górkę zwaną Špičák.

Miejscowość Česká Lípa opuszczamy w takich oto mglistych okolicznościach.

Co nas sprowadza w to miejsce? Ano ponoć na szczyt wchodziło kiedyś dziwne, drewniane torowisko. Była to tzw. kolej linowo - terenowa, która zaopatrywała w potrzebne towary przekaźnik telewizyjny na szczycie owego Szpiczaka. Ciekawostką była właśnie ta jej nietypowa nawierzchnia, ponoć bardzo rzadko spotykana.

Taki opis znalazłam. Informacje ze strony: LINK

"Kolej posiada archaiczną nawierzchnię torową – tor drewniany. W czasach obecnych tego rodzaju nawierzchnia kolejowa jest bardzo rzadko spotykana. Kolej ma około 300 m długości i około 150 m przewyższenia. Służy do transportu elementów, części zamiennych i wyposażenia przekaźnika. Na szczyt góry nie prowadzi bowiem żadna droga kołowa, ani nawet szersza ścieżka. Uniemożliwiało to dostarczanie cięższych przedmiotów z wykorzystaniem transportu samochodowego. Powyższy stan rzeczy zaważył na budowie drewnianego torowiska o rozstawie około 500 mm, łączącego końcówkę drogi u stóp góry z wierzchołkiem. Podstawowymi elementami tej kolei są też (schowane w wieży) wciągarka i wózki. Kolej linowo-terenowa na górze Špičak stanowi prawdopodobnie jedną z ostatnich linii tego typu na świecie. Jeszcze w 2003 była używana, w miarę występujących potrzeb."

Zdjecie pochodzi ze strony

No i myśmy postanowili to torowisko odnaleźć. No i co? No i lipa... Tak... czeska lipa. Już wiem skąd ta nazwa ;)

Nie miałam dokładnych namiarów, gdzie owe drewniane konstrukcje mogłyby się znajdować na zboczach, no ale wymyśliłam, że docierając do przekaźnika na szczycie być może z niego właśnie coś będzie wychodzić - jakaś lina, wygnieciony ślad, cokolwiek...

Przekaźnik był. Mocno zarośnięty zarówno drzewostanem, jak i wysokimi płotami.

Znaleźliśmy też nieco poniżej mały, opuszczony budyneczek, coś jakby piwniczka. Wymalowany wewnątrz na wściekle niebieski kolorek. Nic ciekawego w środku nie było, ale pozwoliło na chwilowe schronienie się od ulewnego deszczu.

I teraz pytanie - torowisko rozpadło się, przeniosło magicznie w inny wymiar czy może to my nie umiemy szukać? Minęło 20 lat od kiedy ponoć kolejka zakończyła swą działalność. Drewno butwieje szybko, no ale coś, wydaje się, że musiało zostać. Chętnie tam wrócimy, gdyby okazało się, że zbocza tej górki kryją jednak jakąś tajemnicę sprzed lat.

Wycieczka, mimo że bez specjalnych sukcesów eksploracyjnych i w zdechłą pogodę, miała jednak pewien urok. Świeża zieloność, nasączone kropelkami kwiaty i ten zapach. Ten odurzający zapach, który potrafi mieć jedynie mokry świat przełomu kwietnia i maja.

cdn