Opuszczone barki na odrzańskim starorzeczu (2019)

Jakos od zawsze szczególną sympatią darzyłam starorzecza.. Nie wiem czemu, ale mają jakis dziwny, tajemniczy urok. Sa zwykle bardziej zarośniete i zapomniane od rzek. Sa jakimś wspomnieniem minionych chwil, czasów, które juz odeszły. Mętna, stojąca woda, która nie zdążyła uciec, los nie pozwolił jej odpłynąc gdzieś hen! do morza.. Rzeka ma zawsze w sobie pośpiech, przemijanie, ciagłe zmiany. Starorzecze zapodaje spokojem, stagnacją i melancholią. Tak jak powiadają, że “nie można wejść dwa razy do tej samej rzeki” - do starorzecza można do woli. Istotną rzeczą jest tez to, że o brzegi starorzeczy nikt nie dba. Im sie pozwala zachować dzikość i klimat. Zwykle nikt ich nie umacnia, nie betonuje, nie kosi wałów, nie pogłebia. Bardziej pozwala im sie żyć własnym życiem..

Również, od kiedy pamietam, wielki urok mają dla mnie barki. Może dlatego, że one prawie nigdy nie są nowe i wypicowane? Może dlatego, że zawsze skrzypią i zapodają zapachem paliwa, metalu, smaru? Bardzo mnie cieszy, że po iluś latach totalnego zniknięcia - na Odre znów wróciły barki i kilkakrotnie siedząc przy ognisku na brzegach - takowa nas mineła, wioząc węgiel i pochrumkując.

“Aktywowało sie” wiec jedno z moich dziecięcych marzeń - złapac na stopa barke (albo nawet dać solidnie w łape przewoznikowi) i móc sobie takową spłynąć, siedząc na holowniku albo na pryzmie węgla… Żaden kajak, ponton ani stateczek spacerowy nie zagwarantuje tego rzecznego klimatu, tego - czego szukam.

Kilka lat temu udało mi sie już połazić po opuszczonej barce, na skraju czynnej żwirowni na przyodrzańskim jeziorku koło Ratowic.

Ale prawdziwa rewelacja czekała na nas na innym starorzeczu, ale również związanym z tą samą rzeką :) Tu barki stoja dwie i sa dużo ciekawsze, kompletniejsze, fajniej położone..

Droga do naszych barek prowadzi przez istną dżungle. Powalone malowniczo drzewa, okręcone lianami pnączy, kolczaste łapy jakis malinisk, ciagle łapiacych za nogawki. Wiosenny wysyp kwiatów na drzewach, krzewach i niskim buszu pod nogami powoduje co chwile uderzenia zapachów, od których wręcz sie kręci w głowie, a świat wydaje sie tak piękny, że radość ciężko opisać słowami!

Leśny gąszcz czasami przechodzi w chaszcz nadwodny. Trzeba było zabrac maczete! :D

Dwie, rude od rdzy ślicznotki, widziane z różnych rzutów.

Przestwory pokładu porasta trawa, mech, porosty i… rdza.

Dokąd płyniemy panie kapitanie? :)

Może zepchniemy barke i zapodamy kurs na Oławe? prosto pod dom?? Fajnie by bylo! Głos rozsądku pod postacią toperza znów sie pojawia w tle: “Fajnie by bylo, fajnie - do pierwszego jazu…” ;)

Plątaniny lin i sznurów wszelakich leżą na pokładzie, snując sie bezładnie to i tam...

Dawne liny.. jak kudłate węże!

Różne żelastwa o nie zawsze znanym mi przeznaczeniu.

Najbardziej urzekła mnie kotwica! :) Nieźle musieli gdzieś nią pierdzielnąć, ze dwa “zęby” ma takie wygięte!

Zejścia w podpokładowe czeluście.

Zapach jest tu dziwny. Cos jakby stary pociąg.. Albo torowisko… Ni to smar, ni to karbol, ni to rdza.. Ale tutaj wymieszany nietypowo z aromatem ryby i wodorostu. Dający piekielnie klimatyczną mieszanke!

Jednak nie zapach jest główną mocą podpokładzia.. Jest nią akustyka. Głosy przypominaja jęki potępieńcze, a kroki znajomych, gdzies tam nad naszymi głowami, brzmią jak cała upiorna orkiestra! Melodia jakby mi skądś znana. Pojawia sie w głowie jakies mgliste wspomnienie filmu widzianego strasznie dawno temu. Jakis horror zapamietany z głebokiego dzieciństwa? Przed oczami staje mi zabawkowa karuzela z pozytywką. Grająca właśnie tą melodie... Tą, którą teraz, na swoj sposob, barka powtarza echem zasłyszane kroki. Kabaczę tez to chyba czuje - tak samo jak przed chwilą na dół - to teraz domaga sie spowrotem na góre :) Już wypuszczona na powierzchnie zaciąga sie zapachem przestrzeni: “Mamo, jak tam było cudnie na dole” - “To chcesz tam zejść jeszcze raz?” - “NIEEEEE!!!”

Dzielna drużyna zdobywców starych wraków - w komplecie!