Czerwcowa włóczęga cz.14 - wyrobiska Brzóze (2021)

Niedaleko miejscowości Nowy Lubiel przekraczamy Narew promem. To chyba najmniejszy promik jakim póki co jechaliśmy. Mieści się na nim jeden busio. Drugiego by już nie upchali.

Zaraz po zjeździe z promu, w miejscowości Nowe Łachy, wpada nam w oczy miły sklepik. Nie omieszkamy skorzystać z jego gościnnych ławeczek.

Naszym głównym celem są wyrobiska po żwirowniach koło wsi Brzóze. Jeziorek jest tutaj kilka. Część z nich jest połączonych ze sobą, rozgałęziona w różne strony, a plątanina wysepek, półwyspów czy mierzei tworzy bardzo fajny i urozmaicony krajobraz.

Wypatrzyłam sobie to miejsce na satelitarnych mapach. Bo raz, że uwielbiam wszelakie żwirownie, piaskownie, glinianki, kamieniołomy czy innej bajora o przeszłości industrialnej - zazwyczaj dobrze rokują biwakowo i kąpielowo. Tutaj dodatkowo było widać jakieś porzucone obiekty wielkości niedużej. Jakby rozsiane wśród piachów wraki pojazdów? Przeczesywanie internetów w poszukiwaniu “co to jest” - nie przyniosło rezultatów. Chęć odkrycia tajemnicy potęgowało więc pociąg do tego miejsca.

Teren okazuje się rewelacyjny, a co najważniejsze - dosyć pusty. Dziś jest piątek, więc gdzieś trzeba się ukryć by przetrwać weekend i nie ulec zadeptaniu. I aż nam trochę dziwnie, że jest aż tak pusto. Może tu nie wolno wchodzić i wieczorem nas wyrzucą? Może znowu jakaś gadająca głowa z telewizora postanowiła zamknąć lasy i na wszelki wypadek zarekomendowała trzymać głowę w wiadrze wypełnionym domestosem? Na wyjazdach nie śledzimy wiadomości ze świata, więc możemy jedynie snuć domysły czy mieć nadzieję, że jak wydarzyło się coś rzeczywiście istotnego, to rodzina poinformuje nas smsem. Jak się okazuje - powód był. Bardzo złe prognozy pogody na weekend. A że ostatnimi czasy ludzie zatracili umiejętność patrzenia za okno i przewodnikiem przez życie jest jedynie ekranik smartfona - to większość zabarykadowała się w domu. Postanawiamy zostać tu dwie noce. Raz, że mamy fajne miejsce i nie trzeba się będzie jutro szarpać z szukaniem kolejnego, a dwa, że sobie jutro obejdziemy bajorka. Na przeciwległym brzegu widać jakąś plażę, może tam knajpa jest albo inne ciekawostki regionalne?

Dziś póki co ruszamy w poszukiwaniu wraków. Są, acz nie są to porzucone masowo samochody, jak sobie wyobrażałam wspominając np. ormiański Madan. Są to zdecydowanie wraki, ale kurde czego?? Jakiś pomostów? Baniaków? Cystern? Ciekawe czy to z czasów działania wyrobisk czy ktoś to później tutaj przywiózł i zwałował? Fajne urozmaicenie terenu - pordzewiałe, zarośnięte, można wleźć na górę i spojrzeć na okoliczny świat z nieco wyższej perpektywy.

Z oddali słyszymy też niesamowicie skondensowany kwik ptactwa. Idziemy w tamtą stronę. Tak odkrywamy prywatną ptasią wyspę, na której wręcz się roi!

Pyliste drogi rozchodzą się na wszystkie strony. I którą tu iść najpierw?

Piątkowe popołudnie i wieczór, na przekór przepowiedniom, okazują się być ciepłe i słoneczne.

Drewna na ognisko jest sporo, więc robimy nawet zapasy.

Budujemy chatko - szałas dla jednorożców.

Gdzieś chyba polewało, bo nad lasem pojawia się tęcza. A nawet dwie!

Wieczorny biwak jest niezwykle malowniczy. Jeszcze nie wiemy, że jutrzejszy będzie równie klimatyczny, ale zupełnie, zupełnie inny ;)

Rano wybieramy się w stronę piaszczystej, plażopodobnej łachy. Przyjemne miejsce, co postanawiamy uczcić fikołkami i turlaniem.

Widać supermaskującego się busia stojącego w dalekiej zatoczce.

Rozważamy czy to taras dla bociana czy punkt widokowy dla turystów?

Jest tutaj też drewniany sklepobar, przywodzący na myśl dawne klimaty bieszczadzkie, zarówno ze względu na wygląd, jak i klientele.

Jeden pan pod sklepem opowiada nam, że z wyrobisk można się przedostać kanałem do Narwi. Ponoć rok temu jakaś ekipa wypożyczyła rowerek wodny, przebrała się przez ten kanał, a potem to już porwał ich nurt. Z zeszłorocznego pobytu w Drawnie bardzo dobrze wiemy jak świetnym pojazdem do pływania pod prąd jest plastikowa taradajka zwana rowerkiem. Nam się wprawdzie udało, ale mieliśmy bardzo krótki odcinek ;) Ci tutejsi mieli mniej szczęścia - łowili ich ponoć pod Warszawą ;)

My więc też postanawiamy wypożyczyć rowerek, acz nie po to, aby po raz kolejny zobaczyć Spichlerz, dla odmiany z innej perspektywy ;) Będziemy grzecznie pływać po wyrobiskach, zaglądając w co ciekawsze zatoczki i zawijasy.

Chmury czernieją w oczach. Ale ma to i swoje plusy - jesteśmy w tej chwili jedynymi użytkownikami szarej toni wodnej.

W oddali jeżdżą ciężarówy jak z jakiegoś czynnego wyrobiska.

Nie wiem ile los dał nam popływać na sucho. Pół godziny? Może godzinę? No a potem sprawdziły się najczarniejsze obietnice smartfonów. Lunęło szybko i przykładnie. Dla potwierdzenia wagi sytuacji gruchnęło piorunem tam i siam. Przezornie zabrałam foliowe kurteczki, ale zanim udało się je rozwinąć z kulki - i tak byliśmy cali mokrzy. Przetrwały tylko bluzy w plecaku, bo jego pierwszego zawinęłam w folie.

Ponoć nasze zmagania z deszczem i co gorsze z silnym, przeciwnym wiatrem, obserwuje cały kwiat barowej czeredy. Dopingując nas i robiąc zakłady czy uda się nam dobić do właściwego brzegu. Gdy się w końcu udaje, w sklepie czekają nas wyrazy uznania (od miejscowych) i utyskiwania nad naszą nieodpowiedzialnością - od jakiegoś tranzytowego rowerzysty w rajstopach. “Toż to dziecko jest całe przemoczone, ono zaraz będzie chore i skończy w szpitalu!!” Gdy wykręcam jej warkoczyki, Kabak wskazuje na rowerzystę i szepce mi na ucho (ale mówienia szeptem to ona jeszcze nie całkiem opanowała) : “Mamo, co ten pan ma na pupie? To jest pieluszka? Może on jest dla mnie niemiły, bo mi zazdrości, że ja już nie muszę nosić?” Oj takich rzeczy nie trzeba żulikom dwa razy powtarzać, od razu podchwytują :) A może po prostu pieluchowiec nie wzbudził ich sympatii? Ba! Jak się potem okazuje, im też robił wykłady - o zakazie spożywania alkoholu w miejscach publicznych, używaniu niecenzuralnych słów i “że on sobie nie życzy tego słuchać”.

Mimo wzmagającego się deszczu pan odpowiedzialny i tak wskakuje na rower i znika we mgle… Cóż… Nie wszyscy mogą mieć miłe wspomnienia z knajpy nad wyrobiskiem :) Wypijamy coś tam na rozgrzewkę, ale nic tu po nas.. Żegnamy się w sympatycznej atmosferze i idziemy się ogarnąć do busia.

Lepiej się suszy w busiu niż w namiocie - to pewne. No ale miejsca do rozwieszania też nie ma zbyt dużo, a roznosząca się wilgoć powoduje zamakanie nawet tych rzeczy, które chwilę wcześniej były suche. Poza tym co? Będziemy siedzieć i patrzeć na zaparowane szyby? I tak do wieczora? Masakra! Jeszcze nie ma 15. Zdechniemy tu z marazmu! No i co z naszą karkówką?

Postanawiamy zrobić z busia wiatę kominkową! Na tylną klapę zarzucamy plandeki, pod nie podstawiamy miskę grillową XXXL i rozpalamy w niej ognisko z suchego drewna, które zawsze staramy się wozić na takie okazje. Od razu inna atmosfera! Ogień to ciepło, zapach i radość. Ogień to życie! Tak tworzy się mobilna suszarnio - wędzarnia. Z czego pierwsze działa tak na pół gwizdka - ale drugie pełną parą! Nie wiem co się stało, ale z wnętrza kabiny tworzy się jakby komin, który zasysa dym. Tak uwędzonego busia to jeszcze nie było. Idąc po coś do środka łzy płyną strumieniami, a oddychać przy zamkniętych drzwiach to nie ma opcji. Dym się później przewietrzył, ale zapach wędzonki pozostanie z nami już chyba na zawsze :)

Deszcz leje falami, wiatr targa plandeką. Prawie wysuszone spodnie wpadły mi do błota. Bluza miała mniej szczęścia, bo nie spadła, ale wisiała za blisko ogniska. Do jej malowniczych dziur dołącza więc kolejna - wypalona ;) Gęste kłęby dymu wypełniają szczelnie busiowe wnętrze, wirując i tworząc jakby szare, pełgające stwory. Był taki odcinek Muminków, gdzie cienie niewidzialnych stworków ściągało ciepło ogniska…. W okopconej misce dymi czajnik z kolejnymi litrami zielonej herbaty. Kabak siedzi na krzesełku majtając nóżkami nad ogniem. Właśnie przed chwilą bawiła się w kałuży i nalało jej się do gumiaków górą.. Gumiaki więc dołączyły do suszarni. Tęczowe jednorożce mają całe grzywy w glinie. Kabak siedzi, patrzy w zamyśleniu w dal i nagle zaczyna rechotać. Pytam co się stało? Kabak: :”Wyobraziłam sobie, że przyszedł tu teraz ten pan z pieluszką. I jaką by zrobił minę i co by powiedział. Myślę, że od razu by się poszedł utopić” ;)

Momentami są przerwy w zlewach. Można wtedy iść nad wodę podziwiać spokojną jej taflę, podnoszące się mgły i czerń postrzępionych chmur... Jest to też dogodny moment by umyć naczynia czy wyprac konikom grzywy.

A rano suszenia ciąg dalszy ;) Dotyczy ubrań, plandeki i miski. Gdy wszystko juz było prawie suche - to niespodziewanie lunęło... ;)

Potem, już w domu, przeglądając zdjęcia, dochodzimy do wniosku, że był to najbardziej udany biwak z całego naszego wyjazdu :)


cdn