Zaułki ociekających lasów (2023)

Jak to zazwyczaj bywa, weekend zaczął się nieszczególnie - potokami deszczu, które wylewały się z nieba, jakby tam mieli cały ocean w zapasie. Lasy, nawet te sosnowe i z natury suche, tonęły w błocie i rozmiękłej mazi utworzonej z mokrego piachu wymieszanego z igliwiem.

Kałuże na drogach tworzyły się wielkie i głębokie jak jeziora.

Ciekawskie pyszczki i tak wysuwały noski, aby wyjrzeć z plecaka!

W takich okolicznościach zazwyczaj jest dość kłopotliwe znalezienie miejsca by przysiąść, odpocząć, już nie mówiąc o pikniku czy próbie podsuszenia ociekających gratów.

Nagle wśród kąsającego zimna i zalewającego oczy prysznica pojawia się promyk nadziei - dach!!! Jesteśmy uratowani!

Tu osiedlimy sie na jakiś czas! Klimat wnętrz budynku jest nieco mroczny i wypełniony aromatem dawno zgasłych ognisk.

Pręty powyłaziły ze ścian jak jakieś ciekawskie węże, które pragną przyjrzeć się światu. Ich plątanina umożliwia dogodne umocowanie hamaka.

Obiekt coraz bardziej wtapia się w przyrodę, jakby próbował ukryć swoje "ludzkie" pochodzenie. Sufitowej szaty naciekowej nie powstydziła by się niejedna jaskinia.

Siedząc w takich wnętrzach już deszcz nie przeszkadza. Na tym etapie zaczyna dodawać uroku, wraz ze swoim mglistym powiewem, w którym znikają co dalsze drzewa.

Ognisko palimy niewielkie. Suchego drewna mamy tylko tyle, ile przynieśliśmy w plecaku. Ale do przyrumienienia grzanek wystarczy! :)

Rodzina Krecików oczywiście towarzyszy nam cały czas! :)