Wrześniowa włóczęga cz. 23 - Kluki, Kabat (2021)

Nasza tegoroczna włóczęga w nadmorskich okolicach dobiegła końca. Czas rozpocząć powrót. Wykręcamy więc na południe, ale jak to mamy w zwyczaju - w stronę domu będziemy się kierować niespiesznie i nieco pokrętnie.

Zawijamy do miejscowości Kluki położonej nad jeziorem Łebsko.

Oprócz korzeniastego drzewa mają tu skansen, a dzisiaj w owym skansenie jest festyn pt: "Zakończenie lata". Jak to na festynach bywa gra muzyka ludowa, są kramy z żarciem i pamiątkami czy pokazy dawnych prac polowych.

Jak ktoś nie wie jak wyglądają ziemniaki - to też może sobie obejrzeć.

Fajna maszyna!

Chyba z racji dzisiejszejszego świeta strach na wróble przyodział śnieżnobiałą koszulę.

Nawóz chyba prawdziwy?

Mech na dachu też.

Ale sieci niestety rybą nie pachną...

Gdybym gdzieś w lesie znalazła taką wiatochatkę - to bym się ucieszyła!

Żeby w ogóle móc wejść na festyn - trzeba wykupić bilet na zwiedzanie skansenu. I to byłoby jeszcze w miarę akceptowalne, ale późniejsze kompulsywne sprawdzanie tych biletów - jest już mocno uciążliwe. Na wielu festynach, koncertach czy imprezach byliśmy, ale takiego natręctwa to jeszcze nie widziałam. Chyba kilkanaście razy ktoś za nami lezie i szarpie za rękaw, coby sprawdzić, że nie wtargnęliśmy tu na krzywy ryj. Chyba aby spokojnie pozwiedzać czy cieszyć się festynowymi atrakcjami - trzeba by sobie ten paragon przykleić na czole! Może wtedy by się odczepili?? Spędzanie czasu w tej formie niezbyt nam odpowiada, więc dość szybko się zwijamy. Ogólne wrażenie z tego miejsca pozostało nam więc niezbyt pozytywne...

Pierwszy biwak drogi powrotnej wypada nam nad jeziorem, niedaleko miejscowości Olpuch. O kąpieli raczej nikt nie myśli, bo jest upiornie zimno.

Mijamy nietypowe nazwy miejscowości.

Gdzieś po drodze wpadają nam w oczy ciekawe ruinki. Ni to spichlerz, ni to młyn, ni to jakaś fabryczka...

Bardzo często w takich miejscach wiszą tabliczki "wstęp wzbroniony". Tu przynajniej napisali dlaczego. No i wszystko jasne - nie mamy nawet odrobiny ochoty łamać owego zakazu. Nie próbujemy wchodzić i pospiesznie oddalamy się z tego miejsca. Chyba tym gazem traktowali jakieś szczury albo inne robactwo?

Kierujemy się w stronę Puszczy Bydgoskiej. Była tu sobie kiedyś wieś Kabat. Z map zniknęła w czasie II wojny światowej. Została wysiedlona, a jej tereny przekształcone w niemiecki poligon. Głównym jego przeznaczeniem było testowanie materiałów wybuchowych z fabryki DAG Fabrik Bromberg pod Łęgnowem. Obecnie po poligonie zostało już mało śladów - jedynie ruiny wieży obserwacyjnej. Zbrojony beton jest mocno powygryzany i wszedzie sterczy rosochate żelastwo.

Kawałek dalej są też jakieś betonowe płyty, ale to chyba ślady po czasach już późniejszych.

Po wojnie teren pozostał poligonem wykorzystywanym przez polskie wojsko. Teren był zamknięty do 1994 roku. Później postawiono tu Radiowe Centrum Nadawcze z masztami, ktore mają około 300 metrów wysokości, więc ich widok nam ciagle towarzyszy.

Teren, jak to zwykle poligony, sprawia wrażenie dzikszego niż zwykłe lasy. Pewnie dlatego, że nie jest tu prowadzona zwykła gospodarka leśna, tylko wszystko sobie swobodnie i różnorodnie zarasta. Mimo że oddaliliśmy się już nieco od morza - wydmy nam wciąż towarzyszą w tych bydgoskich lasach. Największa w rejonie nazywa się Szwedzka Góra.

Mieliśmy namiar, że tu COŚ jest. No i jest... Taka oto górka. Wejścia pod ziemie nie ma albo jest zasypane. Po czym to pozostałość?

O poligonowej przeszłości terenu przypominają jedynie takowe tabliczki...

Leśny parking wita nas takimi klimatami. A może jednak lepiej było zrobić porządny, zamykany śmietnik i go od czasu do czasu wywozić? Niż wieszać głupią kartkę? Pobyt rozpoczynamy więc od sprzątania, żeby nie siedzieć w chlewie...

Tak nam mija wieczór...

A tak poranek.

cdn