Na wycieczkę ruszamy ze Skoroszyc. Ciekawe, kamienne konstrukcje mają tu nad potokiem. Zwracają uwagę swoimi sporymi gabarytami, biorąc pod uwagę jak maleńki ciek wodny tam ciurka pod spodem.
Momentami zapominamy, że jesteśmy za granicą - Czesi rżną lasy podobnie jak u nas... Widać to taka moda całego regionu - może marzenia o bezkresnych stepach?
Tam, gdzie las się jeszcze uchował, pełen jest kontrastów świetlnych. Chłodne, wilgotne cienistości mieszają się z promieniami, które jakby nie mogły się przebić przez gęstą plątaninę pni i pozostałości porannej mgły.
Pierwsza chatka na trasie.
Mocno już bidulka zbutwiała i przechylona na bok. Dach całkiem porządny, ale ściany się z lekka rozłażą. Zwłaszcza jedna z nich. Widać próby ratowania chatynki za pomocą cegieł umieszczanych w miejscu, gdzie fragmenty belek uległy zdematerializowaniu. Ciekawe czy przetrwa zimę...
Wnętrza zachęcają do osiedlenia się. Przyjemne drewniane siedziska i stół, pięterko do spania. Jest też metalowo - ceglany piecyk, ale nie sprawdzaliśmy jego działania.
Obraz na ścianie dopełnia klimatu - jesień, góry podobne, poręby też. Tylko jeleń nam nigdy tak pięknie nie zapozował. Ryczą skubańce tylko z daleka!
Rozryte przez pojazdy zrywkowe ścieżki gdzieś tu się urywają. Dalej więc walimy na przełaj, licząc, że właściwie oszacowaliśmy kierunek.
Trochu nas zdryfowało, ale ostatecznie docieramy tam gdzie planowaliśmy - na Skoros. Górka, która ma sporą szansę trafić na listę moich ulubieńców. Bezszlakowa i z widokiem, gdzie nie widać żadnych zabudowań. Do tego skałka - przedziwna skałka jakby podgrzewana od środka. Temperatura na tutejszych zboczach jest na bank wyższa niż wszędzie wokół. Cóż chcieć więcej? Może jeszcze siąść, zagapić się w dal lub na pobliskie pokręcone drzewa i totalnie zapomnieć o pośpiechu. Wsłuchać się w dźwięk liści, które na inną melodię szumią na drzewach i zupełnie inaczej szurają w lesie, gdzie coś po nich ustawicznie łazi. Ciepłe leczo z termosa, herbatka z cytryną i malinowym sokiem oraz pigwowa nalewka właściwie dopełniają magii chwili :)
W mocno już popołudniowym słoneczku między drzewami i kłosami płowych traw majaczy kolejna chatka.
Zwą ją "leśna chata prof. Javurka". Jest to wręcz nie chatka, ale normalny, mieszkalny dom. Oczywiście zamknięty, jedynie na werande można kuknąć przez szybkę. Z tego co udało mi się potem znaleźć - jest na liście rychlebskich chatek do wynajęcia. Całkiem fajny patent i jak kiedyś rozkminie jak się dogadać z Czechem (i to jeszcze przez telefon), to może skorzystamy z opcji noclegu w takowym miejscu!
Mijamy też tereny dawnej wsi Kamenne (Steingrund). W 1921 roku liczyła 188 mieszkańców i 46 domów. Stare fotografie pochodzą z tablicy stojącej przy drodze.
Wieś stopniowo opustoszała po wojnie. W 1950 roku miała 17 stałych osadników i 25 domów - co daje informację, że można tu było użyc na opuszczonych budynkach. I miejscowi z okolicznych wsi to robili, acz nie do końca tak jak rozumieją to buby - oni głównie rozbierali puste chałupy na budulec. Pomieszkiwało tu wtedy kilka rodzin reemigrantów z ukraińskiego Zakarpacia, ale oni też nie zagrzali długo miejsca. Pod koniec lat 50tych nie mieszkał tu już nikt. W 1961 roku wieś została oficjalnie zlikwidowana, łącznie z burzeniem pozostałych jeszcze zabudowań. Do dziś więc zachowały się tylko podmurówki i kupy kamieni.
Sporo też leży powalonych drzew.
Na puste miejsca często wkracza nowa forma życia, tu się więc też pojawiła - w postaci utulni. Solidna, głęboka wiata, z zadaszonym stolikiem, podestem do spania i miejscem ogniskowym obok. Wykonana sensownie, praktycznie, a nie z dupy, byle przehustać pieniądze. Po wpisach w księdze pamiątkowej widać, że miejsce często odwiedzane - prawie z każdego weekendu są wpisy nocujących.
Wracamy do Skoroszyc.
Wioska położona w dolinie tonie już w cieniach wieczoru. W słońcu skrzą się tylko wierzchołki drzew.
A!!! Nie wspomniałam jeszcze o znalezisku z wczoraj! Na Medvedim Kamienu kabak znalazł malowany kamyczek. Potem już w domu doczytaliśmy, że to szeroko zakrojona akcja! :) Łup ów napewno ubarwi kabaczą kolekcję wycieczkowych pamiątek!
To był ostatni ciepły weekend w tym roku. Ostatni słoneczny, suchy czas, gdy temperatury momentami podbijały pod 20 stopni. Potem juz niedługo przyszło ochłodzenie i sypnęło białym gównem... Cóż zrobić... Byle do wiosny!! :)
Na powrocie z wycieczki rzucił się jeszcze w oczy stary napis, zamalowany kiedyś, ale wylazł spod farby.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz