Polesie bzyczące komarami - pieszo, stopem i... taksówką ;) cz.8 - Zamość

Bus z Dziekanowa dowozi nas do Hrubieszowa. Byłam tu juz dwa razy i bardzo mi sie Hrubieszów podobał. To juz bylo dosyc dawno… Zapadło mi w pamiec jako miejsce przeplatania sie miasta z wsią, nowego ze starym, po jednej stronie drogi jakies oszklone banki - po drugiej wiejska chałupka z powiewajacym praniem.. To tu gdzieś byl znak drogowy “Uwaga przepędzanie zwierzat”, tu gadalismy z żulikami przy garazach, pod napisem “Wino z siarą naszą wiarą”. Tu spalismy w hoteliku naprzeciw szpitala i cała noc męczyły nas koszmary - po tym jak ucieliśmy sobie pogawędke z recepcjonistą, ktory opowiadał o zmutowanym gronkowcu jaki sie tu wyhodowal, nie działają na niego antybiotyki, a ludzie wolą z zawałem serca isc do znachorki niz przekroczyc progi lokalnego szpitala. Tak… Te kilka dni spedzone w Hrubieszowie kilkanascie lat temu, na długo pozostaną w mojej pamieci. Dziś wpadamy tu tylko na chwileczke. Na przesiadke mamy chyba pół godziny. Odwiedzamy wiec tylko pizzerie koło dworca. Nie wiem czy kolory tego pstrokatego budyneczku są przypadkowe? ;)

Kolejny środek transportu zawozi nas do Zamościa. Z dworca autobusowego położonego gdzies na peryferiach musimy sie dostac do centrum. I wychodzi, ze taksowka jest tansza niz jakby chciec jechac komunikacją lokalną w 3 osoby i z duzymi plecakami, ktore rowniez podlegają opłacie… Moja noga ma sie juz dobrze, ale akcent na koniec wciaz pozostaje wierny tytułowi relacji ;)

Budynek dworca PKP jest wlasnie w remoncie. Pewnie wiec dni tego pieknego pnącza są policzone…

Nocujemy w hostelu nad rzeczką. Miejsce jakies specjalnie klimatyczne nie jest (tak wiem, rozpaskudziłam sie w Chełmie) ;) ale ceny są przystepne i do centrum jest blisko.

Juz zupelnie nie pamietam co było przyczyną ponizszej akcji i dlaczego ów worek stał sie głównym bohaterem zamojskiej zabawy? Widać podświadomość kazała mi wymazać to wydarzenie z pamięci ;) Zdjecia jednak pozostały. Jako niezbity dowód, ze nasze miejsce jest jednak w Chełmie - tam gdzie zaczęła sie tegoroczna poleska przygoda ;)



Lokalne umocnienia, forty, mury miejskie czy jak tam to zwą. Wyremontowane, gładkie i czyściutkie. Jak wyciete z kartonu i pomalowane farbką. Bez krzty patyny i czy wyrazu. Atmosfery dopełnia trawka z rolki. Wzrok ślizga sie po obłości aż po horyzont… Ni drzewka, ni krzaczka, ni kwiatka, ni rysy na murze… Brrrr… jakos tak zimno i nijako..

Czasem trafi sie brama albo mostek. Dobre i to…

Ryneczek tez przedstawia sie nieco jak filmowa makieta sporządzona własnie ze styropianu i pomalowana farbką w najbardziej jaskrawe i cukierkowe kolory jakie mieli na stanie w fabryce. Wszystko ocieka nowością, jakby własnie 5 sekund temu zdjeli rusztowania a robotnicy rozbiegli sie w panice..

Bardzo duzym plusem jest fakt, ze jest tu dzisiaj nadpodziw pusto. Zwykle ponoc kłebi sie tłum.

Ptactwa tu chyba nie lubią.

Moze to głupio zabrzmi i bardzo sie naraże mieszkańcom tego, jakze ciekawego, miasta… ale najbardziej dzisiejszego popołudnia to mi sie spodobał .. kibel! Zachodzimy do jednej z knajp niedaleko rynku. I kibelek jest zrobiony w stylu nietypowym. Kwestia gustu czy ładny on jest czy brzydki. Ale zapada w pamięć swoją innością. Ciężkie kute drzwi jakby z półpnia drzewa, rycerz z mozaiki z kontaktem na tarczy i jakby wyskakujace ze ściany cegły.

Nieopodal murów rozkłada sie dzisiaj spore miasteczko namiotowe. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, ze szykuje sie jakis festyn czy inna rekonstrukcja historyczna. Namioty kształty maja różniste ale łączy je to, ze wszystkie są białe. W ich pobliżu przechadzają sie ludziska w strojach z dawnych epok. Jest wiec urodzaj na husarzy, szlachciców, damy dworu, giermków, kozaków i kogo tam jeszcze historia wyprodukowała. Są rowniez konie, sztandary, armaty. Wszystko rozstawione raczej bezładnie, przebierańcy snuja sie nieco chaotycznie - widac, ze do właściwych obchodów i terminu imrezy jeszcze trochu czasu pozostało.

Jak sie udało dowiedziec wszystko rozpoczyna sie tak naprawde jutro lub pojutrze. Wiec mamy okazje obejrzec sobie widowisko nieco od strony kuchni, a moze prędzej - garderoby? ;) Bedzie wiec tu szał i dziki tłum turystów spragnionych igrzysk, ale my juz wtedy na szczescie bedziemy sie oddalac pociagiem ku swemu przeznaczeniu.

Nachodzi nas jeszcze z wieczora chęć wpaść na piwo do jakiejs knajpy. I jakos nie jest z tym prosto. Takowe są albo zamkniete albo zajete albo jeszcze co innego uniemozliwia nam skorzystanie. Np. upatrzony browar okazuje sie niedostepny bo urzadzają w nim wesele.

Ostatecznie jakimis nadrzecznymi bulwarami podążamy w rejony miasta juz mniej reprezentacyjne, a bardziej przez buby lubiane. np.

Knajpek nadal nie ma wiec kończy sie na wizycie w jakims markeciku i kilku butelkach wina “na wynos”. Zasiadamy wiec w parku i… własnie sobie uświadamiamy, ze nie mamy korkociągu…

Eco robi wiec użytek z mojego ołówka, ktory słuzył do spisywania tej oto relacji.

I tak sie konczy nasza, ósma juz, wschodnia przygoda. I definitywnie kończy sie relacja. Bo bo raz, że nie ma ołowka - a dwa, ze jutro to juz tylko powrot do domu, a w pociagu nie zdarzylo sie nic ciekawego i godnego uwagi.

KONIEC