Zaułkami Bytomia cz.4 - Szombierki

Bohaterem kolejnej wycieczki sa Szombierki. Dzielnica, w ktorej mieszkalam od urodzenia do 7 roku zycia. Zaglądam w małe uliczki, ktorych nazwy brzmią dla mnie obco - pamietam je jeszcze w wersji sprzed zmian. Często z babcią chodzilismy po ryby na ul. Róży Luksemburg - dzis ma juz inną nazwe… Byl tam rybny sklepik z ogromnym basenem gdzie az pluskało. Pamietam, ze kiedys jakis gość kupił rybe i włozyl ją do sznurkowej siatki z duzymi okami. Ryba przez jedno oko wypełzła i chlapneła na chodnik. Skakała, obtaczała sie w piasku i machała ogonkiem. Koleś długo nie mógł jej złapac i ponownie włozyc do siatki bo ryba, mimo opiaszczenia, była wciaz śliska. A i ów koleś nieco chwiejnym krokiem sie przemieszczał. Bardzo mi sie spodobała ta ryba w piasku. Pamietam, ze wykradłam potem babci jedną rybe z siatki i pobiegłam z nią do piaskownicy. Babcia nie była zachwycona ;)

Sklepiku juz tez nie ma. Jest tylko niezmienna plątanina małych uliczek, skwerków, ławeczek, trzepaków, murków i gruzowisk.



W pewnym momencie zrywa sie wiatr. Cały dzien jest wietrzny ale ten podmuch jest solidniejszy niz poprzednie. Cos mi spada na głowe. Na tyle ciezkiego, ze wraz z tym upadam na chodnik. Na tyle duzego, ze totalnie trace wizje. Przed oczami ciemnosc. Aparat potoczyl sie gdzies po chodniku. Mysli wirują w głowie zupelnie bezładnie… “No tak, tak sie koncza głupie wycieczki pod kamienicami, ktore w kazdej chwili mogą sie zawalic. Mało to w gazetach pisało “runeła ściana kamienicy w Bytomiu”, “urwał sie balkon z pustostanu i spadł na przechodnia”. Po chwili jednak uświadamiam sobie, ze a) żyje, b) nic mnie boli, c) ciemnosc, ktora mnie otacza nie jest totalna, z boku i dołu widze wyrazne snopy światła, d) otacza mnie wręcz duszący aromat krochmalu. Wykopuje sie. Całość ogarniecia sie z zaistniała sytuacją trwa dobrą chwile. Spadła na mnie wietrząca sie kołdra. Cieżka, nabita piórami kołdra. Dwie identyczne wciąż leżą w oknach nade mną. Co to oznacza? To oznacza, ze mam zarąbisty powód aby wbić do tej bramy nieopodal i kogokolwiek tam spotkam mam wytłumaczenie - ide oddac kołdre. Schody sa ażurowe a poręcz podrzezbiana. Klatka jest bardzo wąska. Nie jestem w stanie tak zwinąc kołdry, zeby nie omiatac nią wszystkich pajęczyn i roznokolorowych warstw łuszczącej sie farby - przekroju ostatniego stulecia. Schody mocno skrzypią pod moim krokiem a nawet jakby lekko bujają sie na boki. Na półpietrze spotykam dziewczyne. Tak mniemam po głosie i wypiętej pupie. Klęczy i myje schody powyzej. Nie odwracając sie zagaduje: “Sylwia to ty? Czemu tak długo?” i nie czekając na odpowiedz kontynuuje: “Wiesz co - Marcin, ten ch… zaje… wiesz co on znowu wywinął? Wrocil do domu bez grosza. Całej wypłaty znów nie ma! I wiesz co powiedział? Ze mu portfel wpadł do betoniarki! Serio tak powiedzial! Czy mozna sobie wymyslic głupszą wymówke?” Tu dziewczyna sie odwraca i z przerazeniem patrzy na stojącą postac, ktora zdecydowanie nie jest Sylwią. “Kim pani jest? Co pani tu robi????”. “No ja ide zaniesc na pierwsze pietro kołdre, ktora mi spadła na głowe”. Dziewczyna rzuca wiadro i daje drapaka. Chyba wygrałam z Marcinem ;)

Dzwonie do drzwi. Dzwonek nie działa. Pukam. Nikt nie otwiera. Wale pięścią. Otwiera koles z petem w zębach i koszulce z wypalonymi dziurami, która chyba czesto jest uzywana jako popielniczka. Chyba go obudziłam. Nie, to nie jego kołdra. Pani Stefania takie ma. Ide wiec naprzeciw. Starsza kobiecinka bardzo przeprasza za kłopot i dziekuje za oddanie zguby. Chce mi nawet dać 5 zl za fatyge. Fajna scenka - babinka w drzwiach wejsciowych a z przedpokoju wejscia do trzech pokoi. W kazdych drzwiach lezy pies. Szkoda, ze nie mam aparatu w daszku czapki albo w guziku, zeby moc zrobic zdjecie kumpeli Sylwii myjącej schody, pani Stefanii z pieskami i obudzonego żulika. Dmitrij Markov napewno by sobie poradził... ;) Ale ja nie potrafie, jakos nie potrafie nawet sprobowac… No wlasnie, ale gdzie jest moj aparat? Potoczył sie po chodniku a ja przez tą cała kołdre o nim zapomnialam! Kilkoma susami jestem na dole. Lezy obtoczony w piasku jak niegdys pewna ryba. Chyba nie jest tak zle z tym Bytomiem. Nikt go nie ukradł. Albo takich aparatów to juz nawet w lombardzie nie przyjmują, wiec po co jakis żulik miałby go zabrac?

Ośmielona zaglądam do kilku innych klatek. Wszystkie są dość podobne. Na wielu domach są takie ogromne śruby. Zawsze mnie to zastanawiało do czego one służą... Chyba tylko na starych familokach takie występują...




Moje ulubione kablowiska, wprawdzie nie tak dorodne jak na wschodzie ale krok w dobrą strone :) I znow uniwersalne nazwy ulic...


Domy i auta w objęciach roslinnosci.

A z tego okienka dudni na cały regulator jakis rap gdzie przewiają sie slowa o tancerzu, ktory sie kreci jak papier w kiblu. Cudne porównanie! :D Takie "głębokie" :D Nie umiem dokladnie powtorzyc ale robiło wrazenie :D Ktos kojarzy moze taką piosenke? ;)

A w nowszej czesci dzielnicy trafiam na pomniczek. Troche podobny do miechowckich niedzwiadków ale tu przedstawia “Matke Polke” z przychówkiem.

Czasem trafi sie jakis miły tramwaj. Nie wiem czy bywają jeszcze takie nieupstrzone reklamami...

A dodatkowo, co miesiac, mozna trafic w Szombierkach na giełde staroci. Nie pamietam od ilu lat te targi odbywają sie tutaj. Wczesniej rozkładały sie na placu Telmana/Sobieskiego. Bywały jeszcze niegdys menelskie targi wszystkiego na ul. Wałowej, acz nie wiem czy wciaz tam bywają? Na giełgach staroci rózni ludzie sie przewijają. Sa handlarze, u ktorych mozna nabyc łyżeczke czy talerzyk za 10 tys, a wykazując zainteresowanie podyskutowac o jej genealogii. Mozna nabyc tez cos cennego albo zupelnie bezwartosciowego za 2 zl, bo ktos wysprzedaje swoje mieszkanko - babcia, ktorej nie starcza na przezycie, czy żulik, ktoremu brakło na jabola. Czasem przewiną sie rzezby, na bank odkute z jakiegos kościoła czy pałacu a innym razem wybuchnie awantura, bo ktos na stoisku odnalazł swoj rower. Nierzadko popatrzy na nas jeleń z makatki z pluskwami lub bez, albo jakis świety z gorejącym sercem wbije w nas wzrok zza porysowanej szybki. Tu częsciej niz gdzie indziej przewijają sie ludzie w kapeluszach, dziadki z długimi brodami, starsze panie w koronkowych kołnierzach czy ludzie w moro w fantazyjnych nakryciach glowy czy lotniczych okularach sprzed lat. Tu przechodnie nie patrzą na mnie jak na ufo, tu wtapiam sie w tłum... Czasem zabrzmi harmoszka jakiegos przydroznego grajka, śpiewajacego ochrypłym głosem "daaaaj mi tęęęę noc". Innym razem owieje nas zapach smażonej kiełbaski czy grochówki z rozstawionego nieopodal namiotu.