Wokół, w wielu miejscach, leżą ułożone w stosiki dachówki, cegiełki albo inne wytwory tutejszego zakładu - jakby przygotowane do sprzedaży i wyprawienia w dalszą drogę ku swemu przeznaczeniu. Bliższe oględziny dają jednak obraz, że toto musi już tu polegiwać od jakiegoś czasu.
Ostrożnie obchodzimy teren dookoła, powoli utwierdzając się w przekonaniu, że działać to już na bank nie działa i co więcej - jest na etapie czynnej likwidacji. Sporo budynków uległa już wyburzeniu, pozostały tylko zwałowiska gruzu lub roztrajdane błotniste place.
Inne hale walą się same lub ktoś im pomagał, ale przerwał proces w połowie i zniknął, zostawiając przestrzeń w zawieszeniu i niepewnym półtrwaniu.
Najciekawszym i najlepiej zachowanym budynkiem okazuje się być ten:
Wnętrza są chyba typowo cegielniane, a przynajmniej bardzo mi przypominają zwiedzane niegdyś ruiny w Kobylicach
Centralną część zajmują ogromne piece do wypalania cegieł, wokół których można chodzić korytarzykiem.
Wygląda to zupełnie jak wejścia do jakiś fortów! :)
Nie omieszkamy oczywiście zajrzeć do środka i połazić wewnątrznym labiryntem.
Resztki tortowiska rozłażą się na wszystkie korytarze.
Wszędzie wala się sporo różnych maszyn. Nie spodziewałam się, że w tak rozpiżdżonych ruinach mozna jeszcze cokolwiek znaleźć!
Miejsca suszenia cegieł są ciemne i zapylone. Wystarczy postawić krok by podniósł się czarny kurz.
Zaglądam też na strych budynku, gdzie prowadzi drabina. Mają tam takowe, nieco mroczne słupowisko.
A tak się prezentuje częściowo zawalona hala od środka. Z daleka oczywiście, na dużym zoomie - bo strach podejść bliżej.
Wiele ludzi mnie pyta: : "czemu ty ciągle chodzisz w ciężkich butach??" Ano właśnie dlatego.
Hala obok jest wyposażona w miejsce wypoczynkowe. Acz tylko jedno - dla jakiegoś samotnika ;)
I jeszcze jeden sporych rozmiarów hangar.
Dostęp do garaży jest nieco utrudniony...
A wnętrza bagniste i utaplane w olejach.
Zaglądamy też do budynku biurowego.
Można tu trochę pokopać w dokumentach.
W wielu pomieszczeniach się solidnie jarało.
Mapy tu mają raczej poglądowe i mało dokładne.
Idziemy dalej w stronę pól i zagajników. Cegielniana zabudowa zaczyna się przerzedzać, acz wciąż widać, że daleko się ciągnie teren poprzemysłowy i niegdyś wszędzie tu coś działało.
Pocegielniane bajora namierzamy dwa. Jeden jest używany przez koło wędkarskie i tego dnia panują tam klimaty jakby kij wsadził w mrowisko. Na bank wędkarzy jest więcej niż ryb. Nad drugim spokojniej - praktycznie tylko my. Chyba przemknął jeszcze jakiś koleś z psem.
Prawdziwy skarb i największą atrakcję tego miejsca namierzamy na sam koniec zwiedzania. Już, już mamy wychodzić, gdy nagle coś zaczyna przezierać przez krzaki! Wszelki duch! Kolejka! Wąskotorowa lokomotywka i wagoniki! Gdzie to cudo jeździło? Czy tam w środku hali, tam gdzie było torowisko? Albo gdzieś tu na zewnątrz? Może gdzieś były tory tylko je już rozebrano, więc nie znaleźliśmy śladów?
Słodkie maleństwo jest już mocno pordzewiałe i nadgryzione zębem czasu. Ale nadal ubarwia krajobraz i cieszy oko - zwłaszcza, że tak znalezione przypadkiem!
Wagoniki
I ten jeden biedaczek wykolejony.
Jak się można domyślać nie omieszkam wleźć do środka :) Rozmiarowo to można się poczuć jak w jakiejś dziecinnej zabawce w wesołym miasteczku.
Tabliczki znamionowe są czytelne w różnym stopniu.
Tego dnia odwiedzamy jeszcze knajpę nad pobliskim jeziorem.
cdn
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz