Armenia (2019) cz.5 - z Lastiver do Getahovit

Bazowy opowiada nam o drodze alternatywnej - że nie musimy wracać przez Apaga Resort. Cieszy to niezmiernie z dwóch powodów. Raz, że poznamy nowe miejsca, nowe trasy. A dwa, że nie będzie trzeba iść pod góre! Druga droga prowadzi dnem wąwozu i prowadzi w dół. Taaaak! Lastiver to miejsce idealne dla bub! To spełnienie moich górskich marzeń. Miejsce, gdzie idac i tam, i spowrotem, idziesz w dół! Czy można coś wiecej chcieć od górskich wędrówek?

Od bazy kawałek trzeba iść rzeką. Dopiero jakieś kilkaset metrów dalej zaczyna się przejezdna dla terenówek droga. Tu nie ma nawet ścieżki.

Troche przeraża nas, że droga kilkanaście razy przekracza rzekę brodem. W oczach mamy głebokość i siłe nurtu spod wodospadu. Bazowy nas jednak uspakaja - 3/4 wody kawałek dalej wpływa do rury, rzeka jest więc malutka i nie szaleje. No i faktycznie tak jest. Przykładowe brody na trasie.

Rzeczkę nie wszędzie jednak udaje się pokonać suchą stopą. Acz wtedy z pomocą przychodzi nam rura. Dobry z niej most! :)

Nie udaje się nam jednoznacznie ustalić jaki jest cel wpompowania wody do tej rury. Z opowieści różnych osób wersje były przeróżne - "aby osuszyć kanion", "aby w Getahovit mieli wode", "dla elektrowni", "woda dla Sewanu bo wysycha". Każdy promuje swoją wersje, twierdząc jednocześnie, że te pozostałe są głupie. Jedno jest pewne, że w wycieczce towarzyszy nam rura.

Miejscami rura malowniczo zarasta bluszczem, ziołami, krzaczynami..

Czasem mocowanie rury zdaje się być odrobine niestabilne? ;)

Ktoś pomieszkuje w wąwozie, acz niestety nie mieliśmy okazji z nim pogadać.

Droga wije się między skałami. Jest chyba jeszcze ładniejsza niz ta górą, którą przemierzalismy wczoraj. Miejscami nad potokiem wznoszą sie pionowe ściany.

Zbocza czasami sie troche osypują. Jest kilka przesmyków zawalonych gruzem kamieni.

Gdzieniegdzie na skale są miejsca, sugerujące wypływ ciepłego źródla - a przynajmniej mineralnego. Ale przeważnie jest to za rzeką, wiec nie macamy.

Całą droge obżeramy się jeżynami. Są wielkie jak śliwki - i niesamowicie słodkie!

Porzucony i wrośniety w ziemie spychacz. Roślinność zaczyna już na nim rosnąć. Chyba został z czasów budowy rury???

Mijamy kolejny wodospad. Miejsce jest tak malownicze jak z jakiegoś kiczowatego folderku obrobionego za bardzo w fotoszopie.

Pod wodospadem jest bunior zachęcajacy do kąpieli. Woda jest jeszcze bardziej lodowata niz wczoraj. Upalny dzień i piękno tego miejsca powodują, że nie możemy sobie odmówić zażycia kąpieli. I następnej... i kolejnej! Pływamy tak długo, że zaczynają mnie boleć z zimna stawy. Ale jak przestać? W takim miejscu? Woda pod wodospadem jest bardzo głęboka. Ciekawe ile ma metrów? A może tam sa jakieś jaskinie? Skąd te rozmyślania? Wczoraj pod wodospadem koło skalnych domków też nie gruntowaliśmy. Ale tu woda ma inny zapach. Jakby kamieniołomu. Tak pachniała kąpiel pod Strzelinem i koło Vidnavy, gdy pod sobą miało sie kilkadziesiąt metrów lodowatych wodnych odmetów.

Gdy ociągając się kończymy kolejną kąpiel, w okolice wodospadu przyjeżdża wycieczka w dwóch uazach. Wynajęła je grupa znajomych z Giumri i ich rodziny, obecnie zamieszkujace na Uralu, pod Magnitogorskiem. Sporo Ormian, którzy wyjechali do Rosji, akurat teraz przyjechało do Armenii na wakacje. Mam wrażenie, że Armenia w miesiącach letnich podwaja swoją liczbe ludności. A miejscowi to potwierdzają.

Ormianie z uazowej wycieczki nie kąpią się pod wodospadem. Moczą stopy, robią zdjęcia, szykują jakąś wałówe do spożycia.

Kawałek dalej wąwóz się rozszerza w rozległa doline, znikają pionowe skalne ściany - a przynajmniej sie nieco oddalaja od nas i siebie nawzajem.

My tuptamy dalej. Mijamy jakieś bacówki.

I spory budynek przemysłowego użytku. Chyba przepompownia? (albo bimbrownia?) Bo w środku coś solidnie bulgocze! ;) Przy drodze stoją spychacze, ciężarówki.

Widząc te zabudowania juz sie nam wydaje, że jesteśmy na obrzeżach wsi Getahovit. Ech... jak my bardzo jesteśmy w błędzie! Akurat gdzieś tam mijają nas nasi znajomi spod wodospadu i proponują podwiezienie. Cieszymy się bardzo! Jazda na otwartej pace uaza to wielka radość! Rzuca mocno, trzeba się trzymać pałąków oburącz. Kłopot jest jak mijamy inne auta. Wypada odmachać, ale jak tu się puścić jak akurat wjeżdżamy na jakieś wielkie muldy??

Do Getahovit jedziemy jeszcze długo... bardzo długo... Nie byliśmy nawet w połowie drogi. Dziś piechotą byśmy na bank nie dotarli do wioski.

Zajeżdżamy pod jakiś salon piękności. Cała ekipa tam się rozsiada dla odpoczynku od upału i zaczyna obżerać ciastkami z kremem. Wnętrza budynku są chłodne i cieniste. Okazuje się, że kierowca uaza jedzie do Idżewanu, więc może nas podrzucić. Nie omieszkamy skorzystać z okazji. Potem mi mówił, że zrobił to celowo. Ma cukrzyce i nie mógł patrzeć jak wszyscy wpierdzielają torty kapiące od śmietany, kremu, galaretki i szlag wie czego jeszcze. Że to wszystko pachnie a jemu nie wolno.

W Idżewanie robimy zakupy. Miasto nie robi na nas dobrego wrażenia. Drugi raz je widzimy i jest potwornie zapchane, tłoczne, hałaśliwe. Korki, ryk klaksonów, wszędzie biegający jak w obłędzie ludzie. Masakra! Przejść na drugą stronę ulicy to jakaś gra dla samobójców. Jak ja nie cierpie miast! A ich widok po zejściu z gór, wąwozów czy zagubionych gdzieś na zadupiach wiosek - jest jeszcze bardziej traumatyczny..

Na półce sklepu zauważam lokalne wino. Idżewan ma swoją fabryke win - więc warto wspierać lokalny przemysł! :) Jedno jest jeżynowe. Napisali na etykiecie "jeżyny zbierane w górskich częściach idżewanskiej obłasti". Kurde! To te nasze jeżyny! Te, których dziś wcieliśmy chyba po 5 kg na głowe! Jak tu takiego posiłku nie poprawić jeżynowym winem? A drugie wino jest dereniowe ("kizył" to chyba dereń??). Będzie dziś miły wieczór! Grunt tylko, żeby znaleźć jakieś godne takich zacnych trunków miejsce na biwak! :)


cdn