Leśne i polne ruiny koło Nysy cz.1 (2019)

Na dzisiejszą wycieczke ruszamy z Domaszkowic. Pyliste trasy wiodą polami. Wiją sie wśród zieleniejących zagonów i zaoranej ziemi. Meandrujace drogi wchodzą na pagórki, z ktorych roztacza sie widok na nieco przymglona dzis okolice..

Wydawałoby sie, ze sielanka? Otóż nie do konca… Do pełnej błogości chwili brakuje zapachu… tzn. jest nadmiar zapachu. Czymś polali pola i jest tak potworny SMRÓD, ze aż dusi. Zdjęcia tego nie oddadzą... Przy tym to obornik albo dawno nie wywożony wychodek to jest cudny zapach, w ktorym człowiek by sie chcial wykąpać. Tu unosi sie woń jakies mączki rybnej pomieszanej z laboratorium, w ktoryms cos poszło nie tak i wybuchło.. Piękny bezkres pól staramy sie wiec przebyc… szybko…

Włazimy w lasy i zagajniki.

Tu juz sie da oddychac.. Choc subtelna woń tego czegoś towarzyszy nam jeszcze długo… Pewnie wżarło sie nam w ubrania, włosy i mam nadzieje, ze nie nie głębiej… Masakra… I my potem to jemy… :(

Celem owej śmierdzącej wycieczki jest leśna kaplica. A raczej ruiny takowej. Niezadaszone już ściany, otoczone kapliczkami drogi krzyżowej, siedzą na pograniczu pól i lasów.

Miejsce jest ciche, odludne, przepełnione śpiewem ptaków. I zapachem wiosennego lasu! Żywicy, liści i wyłażących z ziemi roślin. Jakie to jest cudowne jak otacza cie powietrze, a łagodny wietrzyk nie przynosi duszącego smrodu chemicznej fabryki. Jakie to dziwne, ze takie zwykłe rzeczy docenia sie dopiero przez porównanie… Z racji naszego małego szczęścia zapodajemy tu piknik.

Dzisiejsze wyboiste trakty prowadzą nas w różne ciekawe miejsca. Skodusia podskakuje na wertepach a wiosenne powietrze pomieszane z pyłem polnych dróg wpada przez maksymalnie odkręcone okna… kurz kręci w nosie, piach chrzęści w zębach… To wlasnie te klimaty, ktorych tak brakuje przez długie zimowe miesiące…

Takowe kuraki nam prawie wbiegają pod koła i wcale sie nie boją…

Koło Rynarcic trafiamy na jakies rozwaliska. Wygląda jak jakies kołchozowe stajnie albo co.. Zarosłe trawą płyty, trylinka, pokruszone cegły...

Koło Wielkich Łąk jest kolejne miejsce, ktore moja mapa nazywa “ruiny zabudowań”. Tu jednak one są inne. Wszystko sugeruje, że był tu jakis przysiółek. Z kilku domów pozostało już niewiele - ot ściany oplecione pnączami czy pokoje zarosłe buszem krzewów i chabazi. Latem chyba widoczne sa tylko pagórki skłębionej roślinności.

Niedaleko malowniczy stawek…

A obok spod sitowia wyłazi jakis pokruszony beton...

Jakieś takie pokrywy walają sie po krzakach. Porcelanowe albo kamionkowe. Bardzo ciężkie. Nie wiem czy do gara, beczki czy do kibla? ;)

Gdzieś za polami majaczą zamieszkałe zabudowania.

Trafiamy też dziś na opuszczoną stacyjke przy chyba całkiem czynnej linii.

Na polach traktor gra z bocianami w berka.

Mijamy też niewielki stawek, który bardziej przypomina wanne niż jezioro. I jest to jedno z tych miejsc, gdzie ryba nie służy do jedzenia tylko do dręczenia. Ciekawe czy są też takie miejsca np. dla myśliwych? Gdzie z zasady strzela sie sarnom tylko po nogach, a potem je wspaniałomyślnie wypuszcza. Bo co z tego, ze troche poharatane? Może sie wyliżą i bedzie sie można pobawic jeszcze raz?

No i jeszcze ognicho na śródleśnym wiatowisku z solidnym rusztem. Biorąc pod uwage jego rozmach to zwykle tu chyba sie pieką całe barany.

No i deska. Ale nie jest to zwykła deska - tylko taka mega magiczna. Bo ona jest mostem nad przepaścią pełną krokodyli, a za chwile tratwą dryfującą po morzu, ktora płynie na ratunek zatopionej skodusi. Jest też grzbietem galopującego konia, na którym ciężko sie utrzymać. A już po chwili wężem gigantem, ktory poluje na zabłąkane w lesie dzieci. Ostatecznie prawie też staje sie opałem do ogniska, ale udaje sie nam w ostatniej chwili tego uniknąć. Bo by po raz kolejny pisali w internetach “turyści wandale znów spalili ławke” ;)