Gdzieś na Dolnym Śląsku - pałacyki koło Wołowa cz.1

Na ostatnią tego sezonu wycieczkę okołopałacykową wybieramy sie w rejon Wołowa. Wiosna robi sie na całego, krzaki i drzewa sie zielenią, niebawem ruiny znikną w gąszczu zielonego kożucha i ciezko sie bedzie do nich przedrzec. A i inne ciekawsze pomysły wyjazdowe w tym czasie mają pierwszenstwo!

Pierwszy odwiedzamy Miłcz Leśny, spore ruiny połozone na skraju niewielkiego przysiólka. Została juz tylko niezadaszona wydmuszka.

O pałacowej historii przypomina kilka zdobionych kolumn, czesciowo przytwierdzonych jeszcze do budynku, inne leżą sobie na ziemi.

Zawsze mnie śmieszą w takich miejscach okna szczelnie zacementowane pustakami. To nic, ze dach sie wali, ale grunt to, zeby ktos przez okno nie wszedł albo nie zajrzał do srodka!

Zabudowa wioseczki jest sielska i miła dla oka. Stary dom pełen okienek, nieopodal powiewajace na sznurku dywany, drewniane omszałe płoty.

W kierunku nastepnej wsi wiedzie polna droga. Nie mozemy sobie odmówic wycieczki tą trasą, wsrod pachnacych pól wczesnej wiosny, szczebiotu skowronków i ciepłego, wrecz letniego wiatru, niosącego w kazdym podmuchu pylistosc przesuszonej ziemi.

Przerwa na głaskanie omszałego drzewa!

Staszowice to juz wieksza wieś, acz niestety nie na tyle aby byl sklep. Musimy wiec zwiedzac o suchym pysku i nie zaznamy lokalnego folkloru.

Miejscowy pałac sprawia wrazenie zamieszkanego.

Nie tylko zasiedlają go ludzie - okoliczne szopy i komórki służą rowniez puszystym futrzakom, ktore wygrzewają na daszkach zziebniete przez długą zime grzbiety i ogony.

Okienko ze specyficzną formą lufcika.

Kolejna wioska, chyba to była Proszkowa, zasysa nas na dłuzej. Znajdujemy tu bowiem sklep. Taki sklep, ktory mocno zbliza sie do ideału. Ceglany budynek, przed nim oczywiscie sloneczna ławeczka, z wygrzewajacym sie inwentarzem.


Za sklepem są kolejne ławeczki, lekko juz chybotliwe, nadgryzione zębem czasu i mchoporostami. Zakątek biesiadny jest juz na terenie prywatnym, co przy obecnej modzie zaglądania ludziom do talerzy i żołądków jest informacją bardzo istotną. Miejscowi nam opowiadali, ze kilkukrotnie przewijali sie tu rowerzysci - kapusie, ktorym sie wydawało, ze zbawiają świat na własna modłe, ale skonczyli z przysłowiową ręką w nocniku a raz nawet z mandatem na “nieuzasadnione wezwanie”.

Za płotem gdakają kury, roznoszą sie pierwsze wiosenne zapachy - impregnowanego drewna, rozmiękłej ziemi, przyrzadzanego gdzies niedaleko zupy ogórkowej. I smaru pomieszanego z benzyną...

Zaraz obok jest kibelek.

Taki z gatunku dosyc specyficznych - miedzy dwoma “kabinami” jest okienko, na wysokosci glowy. Zeby mozna porozmawiac ze wspoluzytkownikami, patrzac sobie głęboko w oczy? ;)

Jeden z klientów sklepu podjezdza furmanką. Nie ma opcji aby nie podejsc i sie nie wdac w pogawędke. Koniki tez musza zostac pogłaskane małymi łapkami! Kabaczę bliskie spotkanie z “iha” przezywa jeszcze pół dnia!

Są miejsca, ktorych nie ma sie ochoty opuszczac. Takie wyspy lepszego świata, w ktorych chciałoby sie pozostac na zawsze, wierząc, ze wszedzie wokol jest tak samo! To podsklepie zostanie nam w pamieci jako jedno z tych miejsc - sielskie, spokojne, przyjazne, pełne sympatycznych, otwartych, chetnych do pogawędki ludzi.

Mineły dwie godziny? Albo trzy? Tu czas płynie inaczej... Ale chyba mamy tez cos w sobie co nas gna naprzód, kłuje jak szpilką w kuper zmuszajac do ciągłego przemieszczania sie. Bo moze tam, za zakretem czeka na nas cos jeszcze fajniejszego?

Pod sklepem dowiedzielismy sie o pałacyku w Górowie.

Środkowa czesc pałacu jest w stanie dosc znacznego zruinowania. Dach sie jeszcze trzyma, ale nieco na słowo honoru.

W oczach pękają stropy i kolumny..


W jednej z wnęk dość nietypowe znalezisko - skąpo odziana kobita galopująca na wielbłądzie oraz calkiem porzadne narty!

We wnetrzach pałacu mozna odnalezc troche sufitowych zdobien sprzed lat, jak rowniez pozniejszych tapet we wzorki. Niektore pokoje wygladają jak odmalowane kilka lat temu.

Schody juz niezbyt zachęcaja do wspinaczki.

Mała przybudówka z boku pałacu chyba jeszcze niedawno była zamieszkana.

Chyba lokator lubił kwiaty. Tu i ówdzie przewijają sie doniczki i wazoniki..

W srodku walają sie jeszcze fotele, powiewają na wietrze firanki.

A na koniec niespodzianka! Fragment pałacu jest zamieszkany! Ciekawe czy nocami słychac jakies dziwne dzwieki z niezamieszkanej czesci budynku?

Na jakiejs pobliskiej stodole suszy sie kukurydza!

Kolejną miejscowoscia jest Warzęgowo. Tu tez jest palac ale sporo ludzi sie wokól niego kreci. Opadaja mnie tez wsciekłe psy, co zwykle powoduje spadek entuzjazmu do zwiedzania. Udaje sie jakos wycofac bez poszarpanych łydek.

Na tyłach pałacu ciekawa maszyna!

Lokalny sklepik tez badzo sympatyczny, acz poprzedni bardzo wysoko postawil poprzeczke!

cdn