Gdy wstaje o 6 do kibla to namiot jest caly bialy, trawa tez. Wszedzie lezy szron… Brrrr… Jak to dobrze ze jedziemy na poludnie! Dzien wstaje pogodny i cieply.Dzis jedziemy trasa z widokami na Tatery. Tu widziane z polskiej strony- o matko- ale tam sie musi teraz roic!
A tu wjezdzamy na Slowacje.
Od momentu przekroczenia granicy wpadamy jakby w inny swiat. Przestaje sie kłębic na drogach, w miasteczkach. Tiry nie kleja sie do zderzakow- ba! na naszej drodze nie ma ich wcale. W mijanych wioskach rosnie trawa, nie wygolona do samej ziemi. Rowy przy drogach jakby plytsze, mniej reklam. Chyba jakas dobra trase wybralismy. Trase pusta, kręta i dosc obfita w cyganskie osiedla. Na Wegry wjezdzamy malym przejsciem granicznym kolo Aggtelek.
Jako ze pora pozna to szukamy noclegu. Wegry sa dosc slabym miejscem pod biwaki- albo wies, albo pole uprawne, albo las-chaszcz, czasem trafi sie boczna droga do wiezy widokowej ale zawsze jest szlaban. Ostatecznie jedziemy w rejon promu na rzece Sajo miedzy wioskami Muhi i Korom. Prom to prom. Prom cie nigdy nie zawiedzie a przypromowe okolice sa przyjazne bubom. I tym razem jest to dobry wybor. W ostatnich przeblyskach slonca stawiamy namiot. Prom w nocy odpoczywa. Rzeka pluszcze, slychac odglosy spiewow i fajerwerkow z drugiego brzegu- jakas impreza tam trwa. Ptactwo kwiczy jak w ptaszarni. Jak rok temu w opuszczonym przylotniskowym miescie Sarmellek. Jakies typowe dla Wegier wrzeszczace nocne ptaki. Cykad brak. Znow chlodno. Znow kabak na brzuchu. Jak daleko na poludnie trzeba odjechac aby zgubic te zimne noce? Rzeka jest dosyc mulista i nie zacheca do kapieli ani robienia prania. Piore wiec w skladanej misce w wodzie mineralnej. Ludziska od promu patrza na nasz biwak i nas jak na kosmitow ktorzy wyladowali tu w nocy.
Wegry to bardzo zapromowany kraj- z samej mojej mapy naliczylam ich chyba kolo 40. Moze kiedys przyjedziemy po prostu powozic sie promami? Przemykamy przez caly kraj prawie bez postojow. Przed serbska granica mijamy opuszczona stacje benzynowa.
Fajne miejsce na nocleg-jest dach! A! Bo zapomnialam napisac ze zaczelo lac! Ale jeszcze trochu wczesna godzina wiec suniemy dalej. Granice przekraczamy za wsia Tompa. Na granicy luz, nawet do bagaznika nie zagladaja. Widac nikt nie przemyca Arabow w ta strone. Fajna mine ma Serb gdy toperz podaje mu trzy paszporty a on jak byk widzi w skodusi dwie osoby. Robi surykatke, wyciaga glowe - ki diabel? Kabak staje na wysokosci zadania i zaczyna buczec. Serb cieszy ryja- zmiana jednak bedzie spokojna. Na granicy widac slynny wegierski zasiek kolczasty. W widlach zasieku od serbskiej strony jest mini oboz uchodzcow. Taki pokazowy. Kilka namiotow, suszace sie pranie, smutne dzieci, dlugi barak i eskorta policji. Wyglada troche jak teatrzyk, specjalnie tak wyeksponowany aby kazdy przekraczajacy granice widzial ze taki problem w obecnej Europie istnieje. Miejsce jest wyjatkowo niefajne pod oboz, bloto, glina, a z dwoch stron ten plot. 100metrow dalej byloby o niebo wygodniej, ale o ile mniej widowiskowo. W mokrej Suboticy zatrzymujemy sie na obiad. Pljeskawica w wersji hamburgerowej. Miasto puste i niezwykle zielone. Wszedzie klomby, krzewy, drzewa ktorych korony tworza wrecz dachy i pergole. Widac ze nie jest (tak jak polskie miasta) we wladaniu ludzi ktorzy nienawidza przyrody.
W ryneczku stoi spory drugowojenny pomnik, ktory ide obejrzec.
Umieszczona plaskorzezba przypomina jakies zapasy, sumo, zatloczony autobus w chodzinach szczytu albo orgie? ale jakos nic kojarzacego sie bezposrednio z wojna...
Jedziemy szukac spania gdzies za Nowym Sadem. Wjezdzamy w gory ktore otaczaja nas zwartym zielonym zamglonym kozuchem. I bardzo mokrym. W jakiejs wypasnej knajpie pytamy o kemping znaczony na mojej mapie. Mamy jechac mala droga w strone wsi Vrdenik. Ruch na drogach jest duzy. Chyba maja tu jakies lokalne Zakopane bo wszedzie malo zachecajace knajpy i hotele przescigajace sie w ilosci gwiazdek. Gdziezesmy sie wepchali? Mijamy jakies pole biwakowe. Na ladna pogode przefajne, dwie wiaty, stoliki i przy kazdym kamienny gril-kominek. Teraz blota po kostki, z nieba i drzew leja sie potoki wody. Idziemy poszukac czy nie ma jakiejs wiaty nadajacej sie pod nocleg. Wiaty niestety sa takie bez scian. Jedna zasiedlila grupa mlodych Serbow. Owineli ją cala folia a w srodku susza sie jakies rzeczy rozwieszone doslownie wszedzie. Grunt mlaska pod nogami i jest lekko grzaski. Kawalek dalej napotykamy szczatki dwoch namiotow wdeptane w bloto. Chyba ich zmylo… i chyba rozwloczone pod naszymi nogami tropiki to resztki poprzedniego lokum ekipy z wiaty. Ogledziny miejsca sa utrudnione tym ze wlasnie zrobilo sie ciemno. Nieeee, biwak w takich okolicznosciach przyjemny nie bedzie. Szukamy kwatery.. Znow pytamy w jakiejs restauracji z bialymi obrusami. Probuje sobie przypominac rozne angielskie slowa ktore nigdy nie byly mi potrzebne acz okazuje sie ze po polsku tez troche nas rozumieja. Gosc za barem jest bardzo mily, mowi ze nam pomoze i obdzwania roznych znajomych. Ostatecznie mamy sie udac do Wioletty, wlazimy za jakas wysoka brame, do pokoju wedrujemy balkonikiem wylozonym dywanem. Za noc, za 4.5 osoby mamy zaplacic kolo 100zl. Pokoj nam sie bardzo podoba bo jest tam SUCHO. Na kolacje zjadamy rozne smakolyki - oprocz jednego Ziutowego sera plesniowego. Ogolnie wszyscy lubimy takie sery ale ten dojrzal ciut za bardzo. Wprawdzie jeszcze nie ucieka ale np. dochodzimy do wniosku ze chyba trzeba sie dzis umyc bo panuje w pokoju wokol nas jakis taki dziwny zapach- a to ten ser!!!!! :) Kabaczek nie chce isc spac, zlazi z lozka i dokazuje chyba do polnocy , wykazujac szczegolna atencje do kabli. Ziuta w telefonie sprawdza prognoze pogody -ponoc ma lac jeszcze przynajmniej przez tydzien na calych Balkanach- od Wegier po Grecje. Prognozy czesto sa chybione ale i tak morale ekipy nie szybuje zbyt wysoko i zaciaga mułem ;)
Rano leje dalej. Sniadanie zjadamy w zadaszonej czesci ogrodu a gospodarz przynosi nam rakije i pisanki.
Zabawne jest to ze przynosi trzy kieliszki rakiji. Wczoraj nas nie widzial bo kwaterowala nas chyba jego zona. Dzis nam odniosl 5 paszportow. Sa dwa auta wiec dwoch kierowcow. Prosta matematyka :) Suniemy dalej przez mokry szary swiat. Na krotki postoj stajemy przy ruinach. Kolo Kosilijeva. To nawet nie ruiny a niedokonczone dwa pustostany.
Wlaze do srodka jak to mam w zwyczaju, acz nie spodziewam sie rewelacji. Ot pewnie ceglane sciany i puste otwory ktore zapewne zostalyby oknami w jakiejs rownoleglej rzeczywistosci. Pierwszy budynek rzeczywiscie wlasnie taki jest. Wiec do drugiego troche nie chce mi sie isc- ale skoro juz tu jestem.. Wlaze.. Po schodkach, skret w prawo… i szok! Uchylone drzwi. A za nimi normalne okno. Wiatr wwiewa do srodka firane. Dywanik. Kanapa. Krzesla. Kredens pelny poprzewracanych kubeczkow i garnuszkow. Wydarte ze sciany kable. Rozrzucone sprzety. Chyba gospodarz opuscil to miejsce. Ostatni kalendarz scienny wskazuje rok 2011. Jak widac zrobil tu sobie calkiem przytulne gniazdko- wprawil okno, zamykane na zamek drzwi, doprowadzil elektrycznosc. W jednym pokoiku, bo po reszcie budynku hula wiatr. I nie jest to typowe lokum bezdomnego, w stylu barłóg, rozrzucone flaszki, nasrane w kącie. Ktos tu probowal sobie normalnie zyc..
Na podlodze i stole lezy troche rozrzuconych zdjec. W kredensie jest caly album. Glownie usmiechniety mlody chlopak z bujna czupryna. Z wojska, ze slubu, przed domem z samochodem yugo, z plakatami w tle albo swietymi obrazami, gdzies w podrozy, na rynku. Jakies dziecko, jakas kobita w dlugim plaszczu, jakies mocno wypite geby na jakiejs imprezie. Jakby skrotowo ujete czyjes zycie. Zdjecia wygladaja na stare. Jakies lata 70-80 te.
Jest tez jakies pismo urzedowe ale ani nazwy miejscowosci ani pieczatki nie umiem odcyfrowac
Czemu ten ktos znalazl sie nagle tu w tej ruinie? Jakies wojenne zawirowania? Zaluje teraz ze nie zmienilam ustawien w aparacie i nie porobilam odwzorowania zdjec w lepszej jakosci. Ze nie sprawdzilam z tylu- moze byly daty? Ale jakos trzesly mi sie tam łapy i czulam na plecach czyjs wzrok… Niedaleko wsi Dracid za Valijevem zatrzymujemy sie na kawe w malutkiej knajpce w jakims przysiolku.
Knajpke prowadzi starenki dziadek. Porozumiewanie z nim jest bardzo ograniczone. Wnetrze baru jest ciemne i osmolone piecykiem kozą.
Kawe sami sobie nalewamy z imbryczka- dziadek wpuszcza nas na zaplecze. Zakąszamy Ziutowym makowcem- jeszcze z Polski.
Duzo jezdzacych tu aut jest z jakiejs nieznanej mi dotychczas firmy o logu “TAM”.
Sa tez yugo, zastawy, ład wiecej niz w Polsce. I stare renaulty tez sie nieraz zdarzaja.
Sporo aut jezdzi z naklejka YU a nie SRB. Niektore sa faktycznie stare a niektore bynajmniej nie 30 letnie, wiec chyba po prostu wskazuja na sympatie polityczno-historyczne wlascicieli.
No i moje ulubione kablowiska! Uzyje na nich na tym wyjezdzie!
Potem suniemy gorami. Zielone, strome, pelne kamieniolomow, wygladajace na niedzwiedzionosne.
Za Zlatiborem mijamy swietne miejsce na nocleg. Nad rzeczka, przy starym moscie, cofnieta od glownej drogi mila łączka. Tylko zeby tej sciany deszczu nie bylo… Znow chyba dzis jestesmy skazani na kwatere… Ze smutkiem opuszczamy to mile miejsce… Moze kiedys tu wrocimy? Na wszelki wypadek wrzucam do rzeki 20 groszy…
W Prijepolje mijamy pomnik walk z okresu II wś. Rzezby, tablice, plaskorzezby, wkomponowane w ruiny. Jakis miejscowy, widzac ze łaże z aparatem krzyczy ze to byl wojskowy szpital. Dotarla do mnie ta tresc. Potem dopiero sobie uswiadamiam jaki dziwny mix jezykowy koles zastosowal “sałdackij hospital” :)
Miasto polozone jest pod wielka skala
Granica z Czarnogora jest symboliczna. Znow sie trzeba prosic o pieczatki cdn
Mega ,fajnie napisana relacja Czyta się lepiej niż powieści Tony Halika I tak na przyszłość w serbi Bośni chodzenie samowolne po ruderach ,jest niebezpieczne duzo min zalega w ziemi ,i innego paskudztwa
OdpowiedzUsuń