sobota, 29 lutego 2020

Bytomskie podwórka cz.5 - (rejon ul. Musialika, Alojzjanów) (2019)








Kolejna część mojej rowerowej wycieczki to rejon ul. Musialika, Alojzjanów. Sprzed 20 lat, pamiętam, że tu była w miarę zwarta zabudowa kamienic. Jakie jest więc moje zdumienie, gdy teraz widzę te tereny! Chyba połowa budynków zniknęła! Rozebrali? Albo zawaliły się same? Kamienice stoją przeważnie pojedynczo, przeplatane sporymi, pustymi placami albo zagajnikami. Teren jest przestronny i zielony… Tu przeważnie nie trzeba wchodzić na podwórko bramą - nieraz wystarczy objechać kamienicę dookoła polnymi lub leśnymi ścieżkami. W wersji rowerowej to całkiem dobre rozwiązanie!

Strasznie mi żal, że nie porobiłam tu zdjęć przed laty… Toż ze szkoły miałam tu rzut beretem! Ciekawe byłoby teraz porównać dokładnie te same miejsca, ale naznaczone upływem czasu…

I teraz pytanie - czy dobrze mi się wydaje, że ta kamienica kiedyś stała przytulona do innych? Bo tak jakoś dziwnie wygląda samotnie… Jakby za wysoka, jakby za chuda, jakby za wąska?


Bo do tej to bank coś przylegało - z obu stron widać ślady po oderwanych fragmentach…


Albo tu… przestrzeń… puste place… Domy urwane jakby w połowie….


Tu chyba też coś stało obok.. Jakby czegoś brakowało? Jak sięgam gdzieś głęboko w zaułki pamięci - to coś mi mówi, że było tu inaczej...



Wszędzie rudość cegły i zieleń. Lubię to połączenie kolorów, takie miłe dla oka!




I nowe desenie schodowych wycinanek. Zbiorę je później gdzieś do kupy w osobną relację!


Komórki, szopki, kamerliki, gołębniki, domeczki na kurzej stopce!


W krainie powiewającego prania. Ciuchy nabierają aromatu wiatru i słońca, a i powietrze wokół całe się robi przesycone świeżością!



Ten budynek miał chyba inne funkcje niż mieszkalne?



Okna pełne nieba…


Gdy zaglądam do jednej z opuszczonych kamienic: “Ej, kuliżanko! Jeśli ty za złomem to nie masz tu co iść! Ta kamienica (tu wskazuje paluchem na pustostan) jest już cała wyczyszczona, tu ścisza głos - przez nas. Jest czysto. Szkoda twojego czasu… Tłumaczę mu, że ja szukam starych napisów na ścianach. “A to twoje napisy pewnie są, bo nas napisy nie ciekawią. Zatem nasze zainteresowania się nie pokrywają. I sobie nie idą w paradę. Zatem żegnam kuliżankę i życzę miłego dnia!”. Hmmm. chyba badał czy ja nie konkurencja! ;)

Podwórko schowane za wysokim ceglanym murem…


Albo za murem ceglasto - kamienistym.


A tu mur nakrapiany! Jak muchomor! Dla urody? Czy miało to jakieś funkcje praktyczne?


Brama z obrotowym fotelem.


Kolega Socha coś nie jest lubiany na dzielnicy ;)


A tu rzut oka na “promenadę” - nowy, szeroki chodnik przecinający dzielnice... Nie wiem czy to była tutaj najpotrzebniejsza inwestycja, czy po prostu trzeba było wydać kase? Równolegle przebiega promenada z dawnych lat.. Też szeroka, z asfaltu, ale już nieco liźnięta patyną...


Ale trzeba przyznać, że siłownię to zrobili porządną! Takiej pod gołym niebem to jeszcze w żadnym mieście nie widziałam! Pozostaje mieć nadzieję, że nie skończy na pobliskim złomie...


Ścieżki, podwórka, ulice, wszystko otulone zielenią. Miłe, pyliste zaułki przepełnione grą świerszczy... Jest niesamowicie cicho a w powietrzu unosi się spokój. Czy tu zawsze tak jest? Czy to z racji na wakacje? Albo wtorkowe wczesne popołudnie? A może to ten upał? Dziś dobija pod 40 stopni!







Przysiadam sobie na jednym z murków celem zjedzenia drugiego śniadania. Ledwo rzuciłam rower w trawę i wyjęłam produkty - podchodzi do mnie jakiś koleś o wyglądzie i zapachu żulika - i zaczyna coś nawijać po niemiecku. Niemiecki to ja kiedyś miałam w szkole (i nawet się lubiłam go uczyć - w odróżnieniu od zawsze znienawidzonego angielskiego), ale to było ponad 20 lat temu, więc pamiętam ogólnie NIC. Nie wiem czemu koleś wziął mnie za obcokrajowca i to jeszcze zza zachodniej granicy? Czy tam jeżdżą na takich obdrachanych rowerach i żreją pasztety podlaskie na murkach pod krzewami dzikiego bzu? Albo to o te warkocze chodzi? Że tam te kelnerki z Oktoberfest takie mają? (acz one mają też w pakiecie większe cycki i bardziej na wierzchu ;) ) Gdy wyjaśniam gościowi, że ma jak najbardziej do czynienia z tuziemcem, zaczyna on klasyczny wstęp: "Kierowniczko, czy mogę o coś zapytać?" Można się już domyśleć o co biega. Chce na piwo. Mówię mu więc, że sama bym chętnie piwko wypiła, ale niestety mi kasy nie starczyło. Co jest zresztą zgodne z prawdą - ubrałam dziś inne spodnie i zamiast planowanych 50 zł w kieszeni - miałam tylko 10. Starczyło więc tylko na chleb, pasztet, musztardę i dużo wody. Jak się popyla na rowerze przy +40 stopniach - to się chce pić (5 litrów wypiłam za dzień wycieczki). Koleś kiwa głową, patrzy na moje produkty i nagle zaczyna tą głową kręcić z niesmakiem - "ale z tą musztardą to przegięłaś! byłoby na piwo!". Dobry pasztet to można zjeść sam, ale do takiego z puszki? co pies z budą i łańcuchem jest tam zmielony, to moim zdaniem musztarda jest konieczna. Koleś śmieje się z budy i łańcucha, po czym twierdzi, że takową budę (nawet jak z musztardą) to niezdrowo wodą popijać. Wyciąga z siatki piwo - i mi daje. "Masz. Mam dwa. A pod Lidla se pójdę - to jakąś kaskę na kolejne se skołuje. Smacznego i miłej wycieczki". Koleś się oddala, krokiem sugerującym, że dziś już kilka piwek zapodał. Patrzę co trzymam w ręce, już mam otwierać, ale jakoś nieco tracę ochotę.. Karpackie czarne, 9%... To nie będzie ani smaczne ani wskazane dla jazdy rowerem po upale... Coż.. Pakuję piwo do plecaka i jadę dalej. Kilka godzin później zauważam pana w średnim wieku, o sympatycznej gębie, który siedzi na murku w cieniu opuszczonej kamienicy. Podchodzę i pytam "Przepraszam kierowniku, czy mogę o coś zapytać?". Gość wlepia we mnie zdumione oczy. "Bo ja mam piwo na zbyciu. Może by pan miał ochotę?". Odpowiedź jest oczywiście wiadoma. W zamian dostaję pełen pakiet opowieści o okolicy, kto z kim i dlaczego, kogo zadźgali w latach 90 tych, kto wyjechał, a kto wrócił i w które rejony ksiądz po kolędzie nie chodzi z ministrantem, a z ochroniarzem ;)

W świecie różnobarwnych garaży.



Imponujące murale giganty! Chyba malowane na pełnym legalu bo takie staranne...



Huśtawki z dawnych lat.. Jak widać kiedyś stały w cieniu drzew.. Teraz drzewa wymieniono na zestaw śmietników..


Auto dopasowane w klimatach do zabudowy.


To jakaś reguła - że głównie opuszczone są partery kamienic?



A tu wygląda - jakby na dachu wypatroszonej kamienicy siedzieli ludzie przy stolikach. Zrobili kawiarnię na dachu? Jakieś eleganty winko z kieliszków popijają! Że co?



Okazuje się, że pomiędzy kamienice wklinowano nowy hotel! I po prostu perspektywa bywa myląca! ;)


A kawałek dalej już kończy się miasto... pola, łąki, zagajniki... I szutrowa droga wiedzie w dal...



Jadę sobie ścieżynką wśród zarośli, murków i gruzowisk. Mijam dziecko. Na oko 4-5 lat. Zupełnie samo. I jeszcze niesie (a raczej ciągnie za sobą) worek większy jak ono! Widać, że jest mu ciężko, co chwilę przystaje, sapie, ociera pot z czoła. Maleństwo - coś jak mój kabaczek. Sprawa mi nie daje spokoju, zawracam i pytam malucha, że może mu pomogę nieść ten worek. Można przewiesić przez rower i choć kawałek będzie mu lżej. Dzieciak kręci głową, w jego oczach widać strach, stara się trzymać dystans ode mnie przynajmniej 3- 4 metry. W końcu porzuca worek i daje drapaka w krzaki. Na tyle, że znika daleko za jakimś murem. Co za licho! Zaraz mi się przypominają historie o sysunach! Czuję zimny dreszcz na plecach. Ale jednak ciekawość jest silniejsza. Zaglądam do porzuconego worka. Kafle piecowe. Stare, połupane, ładnie rzeźbione kafle. W różnych deseniach i kolorach. Ten worek waży z 20 kg! Nie dałabym za bardzo rady pomóc w niesieniu... Miejsce to opuszczam dosyć szybko ;)

cdn


piątek, 28 lutego 2020

Bytomskie podwórka cz.4 (rejon ul. Żeromskiego) (2019)








Na kolejną wycieczkę wybieram się sama na rowerze. Ten środek transportu ma zarówno plusy, jak i minusy. Jak wszystko.. ;) Z jednej strony fajne jest, że na spokojnie i bez zmęczenia mogę pokonać większy dystans oraz w razie kłopotów się szybciej i sprawniej ewakuować z miejsca zdarzeń. Z drugiej - nie bardzo mogę zaglądać w wąskie przejścia czy miejsca posiadające schody. Bo zostawianie roweru samego, bez opieki, nie jest raczej najlepszym pomysłem. Jak się jednak okazuje - życie jest nieprzewidywalne i potrafi zaskoczyć - to z rowerem przeskakuję przez ponad dwu i pół metrowy mur ;) Zdarzyła mi się takowa przygoda:
Wjeżdżam w jedną z bram. Dalej podwórko sprawia wrażenie opuszczonego. Podłoże jest wyboiste. Zsiadam z roweru i go prowadzę. Fajne widoki, więc wyciągam aparat. Ręce mam tylko dwie, więc się skupiam na tym, aby nie upuścić aparatu i nie wywalić roweru. Na tyle się więc rozkojarzam, że umykają mi dwie postacie siedzące w zaroślach. Dwóch kolesi doi browarki. “Ej ty! Co ty tu robisz? Szukasz tu kogoś? To nie park, żeby tu łazić! Tu nie wolno wchodzić!” Jeden z kolesi wstaje i idzie w moją stronę.. Na wszelki wypadek wsiadam na rower, odwracając go w kierunku przewidywanej drogi ewakuacji... Dwa obroty pedałów i jestem na ulicy.. Ale postanawiam spróbować z gościem pogadać, po ludzku.. “To powiesz mi w końcu czego tu szukasz, hę???” Trza coś powiedzieć... Pytam więc, czy przez to podwórko dojadę do ulicy X. Bo powiedzieli mi, że tu jest skrót. I staram się zrobić najbardziej debilną minę jaką potrafię ;) Kolesie zaczynają dumać. Tędy? Czy tamtędy? Jakby nie rozważali, wychodzi, że przedostanie się tam jest realne, ale po drodze jest mur. Dość wysoki. Samemu to jeszcze, ale z rowerem to wyzwanie. Widać, że oni lubią wyzwania. Tłumaczę, że nie chce robić kłopotu i lepiej się już pożegnam i pojadę naokoło.. Ale kolesie się nakręcili na pomoc zbłąkanej duszyczce - i chyba nie ma odwrotu.. ;) Udaje się zbudować podest z czegoś co wygląda jak podkłady kolejowe i podsadzić mnie na mur. Zeskoczenie z drugiej strony nie nastręcza problemów - tam jest chyba o metr niżej.. Trochę mam obawy czy przypadkiem na tym etapie kolesie nie znikną razem z moim rowerem, ale ułamek sekundy później rower prawie spada mi na głowę. Odsuwam się, rower z potwornym chrzęstem uderza o beton… Mam wątpliwości czy po takiej przygodzie jeszcze będzie jeździł.. (później okazuje się, że wręcz mu to pomogło - przerzutki się zaczęły zmieniać - mimo że od roku tego nie robiły ;)

Na tym się jednak nie kończy moja przygoda. Trafiam “od tyłu” na jakieś podwórko. Zamieszkałe i takie z gatunku bardziej eleganckich. Odmalowane, łyse, pokratowane… No właśnie. Nie mogę wyjść na ulice, bo drogę przegradza mi krata. No żesz to szlag! I jeszcze taka krata, że i od zewnątrz i od wewnątrz potrzeba klucza, aby ją sforsować. Stoję więc jak głupia i szamotam się z okrągłą klamką… Na nic.. Wychodzi jakaś baba. Pytam czy otworzy mi drzwi. Odmawia. Bo to teren prywatny wspólnoty lokatorskiej, obcym wstęp wzbroniony. I mam sobie wybić z głowy, że jakiś przybłęda tu wejdzie bez zaproszenia! “Proszę panią.. Ale ja nie chcę tu wejść. Ja chcę wyjść!!!” Baba mierzy mnie wzrokiem, potem kratę, a potem znów mnie… Fakty są niezaprzeczalne - jakkolwiek irracjonalnie by brzmiały. Mina kobity jest więc bezcenna! Lekko jąkając się pyta: “Aaale jjjak się tu znalazłaś?”. Mówię jej więc, że spadłam z nieba - co poniekąd i przy pewnym uproszczeniu - jest zgodne z prawdą ;) I babka mi nie otwiera kraty. Po prostu wchodzi na klatkę i zamyka za sobą bramę. Z hukiem. Taką bramę też na zamek. Jest tu domofon. Ale domofon jest na zewnątrz kraty. Próbuję do kogoś zadzwonić. Niestety mam za krótką rękę, aby sięgnąć do guzików przez kratę (no bo jestem po jej złej stronie). Próbuje znaleźć patyk. Jasne… Na tym podwórku nie ma żadnej rośliny ani śmiecia… No nic.. Nie wyjdę stąd… Wspinam się na mur. Kolesie od piwka siedzą gdzie siedzieli. W tej samej konfiguracji i pozycji co poprzednio. Jeden na wpół leżąco, drugi podparty na kolanie, z nogą na nogę. Myślę, że jakby wrócić w to miejsce za milion lat - to oni też tam będą siedzieć. Są elementy świata, które są niezmienne. Wołam do nich, że chyba muszę wrócić, bo tam jest krata. I to chyba brzmi dla nich jak kolejne wyzwanie ;) Sprawnie przeskakują mur. Podchodzą do kraty. Jeden traktuje ją z buta. Krata się grzecznie otwiera. Pytają czy jeszcze w czymś pomóc. Mówię, że chyba nie ;) W podzięce daje im flaszeczkę. Specjalnie zabrałam na takie okazje. Oni naprawdę zasłużyli. Cieszą się. Pół flaszeczki leci w gardziele jeszcze przed powrotem przez mur. No dobra… A ja teraz muszę objechać pół miasta, żeby wrócić tam, gdzie chciałam być… Dobrze, że mam rower ;)


Zaglądam dziś w podwórka w rejonie ul. Żeromskiego. Bramy, które mijałam setki razy. Bo tu, na tej ulicy, chodziłam do liceum. Ale nigdy w życiu w żadną z tych bram nie zajrzałam. Świat, który istnieje obok ciebie i nic o nim nie wiesz, mijasz go na milimetry dzień po dniu, a on siedzi schowany i czeka na swoje dni. Czasem nie nadchodzą one nigdy.. A czasem przychodzi ten dzień, gdy zbaczasz ze zwykłej trasy. I taki dzień nadszedł właśnie dzisiaj!

Wiele podwórek jest pełnych zieleni - jak łąki gdzieś wśród lasu, pełne ziół i kwitnących kwiatów. Krzewy dzikiego bzu, drzewka owocowe! Na wielu współczesnych osiedlach rzecz nie do pomyślenia. Wszystko wydarli by do ziemi i zalali betonem. Tu jeszcze grają świerszcze - bo mają gdzie się ukryć i zamieszkać. Na jednym z podwórek spod kół roweru zmyka mi bażant!




Tu jest mniej zieleni, ale jest za to kanapa :) Można się opalać i cały czas trzymać auto za koło albo lusterko.


Kącik uniwersalny - można odpocząć, można zająć się pracą lub sportem ;)


Zakątek biwakowy.


2/3 drzwi


Drzwi dekorowane fragmentami piłek. Ciekawe czy ma to jakieś uzasadnienie praktyczne, czy autorem projektu powodowały jedynie kwestie estetyczno - artystyczne, piłki pełnia funkcje ozdobne i są zobrazowaniem futbolowych zainteresowań i pasji twórcy?


Schody wycinane w nietypowy deseń. Ten, taki jakby roślinki, widzę po raz pierwszy.



A kuku! W jednak bramie obok też ta sama wycinanka!


Nowa moda - każde podwórko trzeba ozdobić przynajmniej dziesiątką śmietników. Bo dopiero tak jest nowocześnie. Zamiast jednego, starego, metalowego kontenera jak dawniej - trzeba było wyprodukować tysiące i miliony koniecznie plastikowych kubłów - bo tak dopiero jest ekologicznie... Na wielu podwórkach, z ciekawości, zaglądam do kubłów - we wszystkich dominują butelki. No cóż… skupy to też melodia przeszłości…


Bluszcze wspinają się na mury, rury, płoty i anteny.





Nie wiem czy wjeżdżali w tą piaskownice, że ją tak dokładnie ogrodzili?


To lubię! Prawie każde okno jest inne!



Na dwie sekundy przed katastrofą! ;)


Ten gołąb wleciał mi prosto w pysk! Dobrze, że gęba była chronion aparatem! Aż se siadłam na kuper! (a że tam był żużel - nie było to zbyt miękkie lądowanie ;) )

Świat widziany z dachu garażu...


Mały budyneczek, przyklejony do kamienic… Ciekawe o jakim był przeznaczeniu?



Nadgarażowa przybudówka. Gołębnik? Czy po prostu składzik rzeczy wszelakich?


Gapią się na mnie czarne, puste otwory niezamieszkałych okien…




A to budynek juz zaraz koło mojej szkoły. Od kiedy pamiętam był opuszczony. Od kiedy pamiętam chciałam do niego wejść - i zawsze był zamknięty na głucho. Miałam nadzieję, że może dziś mam dobrą passę… A gdzie tam - tradycji musiało się stać zadość… ;)




Na tyłach budynku stało auto. I ono nie wyglądało na zaparkowane… Ono wyglądało na ukryte! ;)




cdn